Φάρσα;

 Υπό κατασκευή

Άναρχες σκέψεις σε δοκιμιακή μορφή με τίτλο «Φάρσα;»

Επηρεασμένος από το έργο που είδα χτες, αναρωτιέμαι: Είναι η ζωή (και) μια φάρσα; Υπάρχει σενάριο; Και αν ναι, ποιός το γράφει; Τουλάχιστον γελάει κανείς με το θέαμα; Να δώσουμε - έστω - λίγη χαρά.

Εμείς - ως ηθοποιοί της ζωής - αυτοσχεδιάζουμε ή είμαστε μαριονέτες; Ή και τα δυο μαζί;

 

Δηλαδή, αν η ζωή μας ήταν χημικό διάλυμα, τι αναλογία θα είχε σε «αυτοσχεδιασμό» ή «μαριονετινισμό»; 

Και η αναλογία είναι ίδια για όλους ή διαφέρει; Ο χαρακτήρας, οι συνθήκες, το περιβάλλον  συντελούν...; Πώς;

Είμαστε απελευθερωμένοι; Κι αν δεν είμαστε, ποιός ’μας κρατάει, τι μας εμποδίζει;  Η κοινωνία; Μα αυτή δεν είμαστε εμείς;

Συντηρητική κοινωνία;

Και τι θα πεί συντηρητικός; Το ψυγείο μου συντηρεί ένα γιαουρτάκι, μια ζαρωμένη μελιτζάνα κι ένα μπριάμ. Η κοινωνία τι; Εσυ, τι;

Κοινωνική ευγένεια...

Και τι θα πεί κοινωνική ευγένεια; Να λες του καραφλού, «ωραία χωρίστρα»; Να λές καλημέρα και από μέσα «ο μαλάκας πρωί-πρωί»; Κοινωνική ευγένεια είναι να ρυθμίζεις τα «ντεσιμπέλ» του σεβασμού σου, ανάλογα με το συμφέρον; Πόσο ανάγκη έχεις τον άλλο; Ή τι τίτλους έχει, τι επάγγελμα; Φοράει στολή ή όχι;

Πουχου, η Ντόρα γιατί χαμογελάει σαν το Τζόκερ; Ποιός είναι, ο δικός της Μπάτμαν; Ποιός ο Ρόμπιν; Τι στόχο έχει; Είμαστε σίγουροι ότι είναι αυτός ο στόχος της; Τότε, γιατί την επιλέγουμε; Και άσε τη Ντόρα, κόρη βρυκόλακα βραδιάτικο... Με ’μας τι γίνεται;

Έχει η ζωη μας στόχο; 

Κι πες, έχει - στόχο - και θεσπέσιο. Νόημα έχει ο στόχος; Βάθος; Πώς τον επέλεξες; Το έψαξες; Έσκαψες; Βασανίστηκες ή τον βρήκες αναίμακτα; Συγκρούστηκες ακόμα και με τον ίδιο σου τον εαυτό; Ξέρεις, το ένα χέρι βαράει, μπουνιές, κλωτσιές και το άλλο αμύνεται. «Βασανιστείτε κορίτσια» που λέει και ο ΛεΠα.

Αξίζει τελικά να το ψάξουμε; Ή από το «ψάξιμο», κινδυνεύουμε να το «χάσουμε»; Αυτό το λίγο που έμεινε... Σαν κάποιους ποιητές που το δράμα που γράφουν, το ζούν οι εκδότες τους...και οι στίχοι τους καταλήγουν σε παρωδία.

«Μέσα στη βροχή βρεμμένος.

Το φιλί σου αδιαβροχο,
Έλα. Όχι, μη...είμαι συναχωμένος»

Στόχος η Πάτρα। Όχι...Σάτρα Πάτρα। Ας σοβαρευτούμε. Επιμένω, έχει η  ζωή σου στόχο; Ξέρεις τι θέλεις;

Άλλες, φορές ο στόχος γίνεται αυτοσκοπός ή...αυτοστόχος. Τι θέλει να πει ο ποιητής; Μήπως...ο μανιακός με το στόχο, χάνει το στόχο της ζωής; Επιπτώσεις υπάρχουν; Γιατί αγχωνόμαστε, γιατί δεν κοιμόμαστε - εύκολα - το βράδυ; Τέτοια ώρα - πέρσι - ροχάλιζες! Ποιός μηχανισμός δεν αφήνει τα κρεατάκια να δουλέψουν; 

Παρεμπιπτόντως, ενδιαφέρον μηχανισμό έχουν τα αυτοάνοσα νοσήματα. Εκεί, το αντίσωμα αναγνωρίζει την πρωτεϊνη - του εαυτού - ως ξένη. Αναγνωρίζει δηλαδή τον καλεσμένο στη δεξίωση, ως «τζαμπατζή» και γίνεται χαμός. «Για να φας ήρθες; Άσε κάτω το κοκορέτσ’...». Σκέψου - ο εν λόγω - καλεσμένος να είναι ο Διευθυντής σου. Θα πείς Διευθυντής είναι, καλό θα ’κανε ένα χεράκι ξύλο. Από την άλλη, να χάσεις τη δουλειά σου; Ή πιο συγκεκριμένα το μισθό σου;

Απορία. Όλοι δουλεύουν, εργάζεται κανείς;

Πάντως. Όλοι συνειδητά, ασυνείδητα, υποσυνείδητα βάζουμε στόχους. Στόχος να ανέβεις στην κορυφή. «Θέλω να γίνω η καλύτερη». Είναι στόχος να γίνεις η καλύτερη ή να κάνεις ό,τι καλύτερο; Και για ποιόν είσαι η καλύτερη; Για την κοινωνία; Για ’σένα; Για το σύνολο; 

Γενικότερα, είναι στόχος να ανέβεις, η κορυφή; Αξίζει να ανέβεις, για να ανέβεις; Κι αν έχεις υψοφοβία; Τι σε κινητοποιεί να ανέβεις; Ποιό το κίνητρο, ποιό το καύσιμο; Η δημιουργικότητα, η ματαιοδοξία, ο έρωτισμός που από τη γυναίκα σου, μεταφέρθηκε στη δουλειά; Εγωίσμός, παράνοια συνοδεύουν ως «ορεκτικά»; Μήπως - όλοι - έχουμε ένα Πρέκα μέσα μας τελικά;

Ο σερ Όσκαρ Ουάιλντ έγραψε «Φιλοδοξία είναι το τελευταίο καταφύγιο της αποτυχίας».

Με τις φιλοσοφίες ξέχασα το θερμοσίφωνο αναμμένο πάλι, από χθες. Κι ο βραστήρας βγάζει ατμούς, πότε τον άνοιξα; Σάββατο σήμερα, κρύο δεν κάνει; Αγόρασα i-phone με δόσεις. Βράδιασε. 800 φίλοι στο φέϊσμπουκ και δεν έχω με ποιόν να βγω. Λέω να κάνω ενα τσάγάκι με γεύση βανίλια, θες; Άτιμο πράμα ο άνθρωπος. «Μέλι πάντως...υπάρχει».

Γιάννης Γουλές