Σάββατο 27 Ιανουαρίου 2018

Τζίμης Πανούσης

Σκέψεις από τον Γιάννη Γουλέ

Η αξία της αυθεντικότητας. Της αυθεντικότητας και της δημιουργίας. Το δικαίωμα να σκέφτεσαι ελεύθερα. Το δικαίωμα της έκφρασης, της σύγκρουσης με το ανόητο, το αυτονόητο, το δήθεν νοητό. Όταν προτιμάς την αλήθεια από τη διπλωματία. Όταν συγκρούεσαι. Όταν δε φοβάσαι. Όταν δεν είναι πρώτη σου προτεραιότητα να είσαι αρεστός. Όταν δε συμβιβάζεσαι. Όταν... δεν ξεχωρίζεις το στημένο από τη μούχλα. Όταν η αλήθεια είναι αρετή. Όταν ανακαλύπτεις την ανοησία μέσα σου, όταν παρατηρείς τη διαφθορά στον καλύτερο σου φίλο, στη γειτονική ΜΚΟ, στο σπίτι σου. Όταν η χώρα μοιάζει με απέραντη ΜΚΟ. Όταν εκφράζεις και εκφράζεσαι... όχι για να κράξεις... αλλά για να διακωμωδήσεις, να δώσεις γροθιά στο αόρατο νέφος, να ανυψώσεις - αφυπνίσεις τον αποδέκτη, όταν είσαι πολίτης. Όχι δεν πληρώνεις απλά ένα εισιτήριο. Όχι δε γελάς απλά. Όταν τα πράματα είναι απλά αλλά και δεν είναι.

Δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και η διάρκεια. Έχει αξία η διάρκεια - όχι πάντα αλλά έχει -. Σέβομαι το διαχρονικό... έργο. Σέβομαι όσους αμφισβητούν, στη σκηνή και στη ζωή. Σέβομαι την αμφισβήτηση, με επιχειρήματα. Όσους αμφισβητούν το διπλανό τους, το σχολείο, το αφεντικό, τον εαυτό τους. Όσους ξεχωρίζουν. Όσους αυτοσαρκάζονται. Όσους κρίνουν με εφηβική ορμή, όσους δεν καταπίνουν στερεότυπα, όσους τολμούν, όσους ρισκάρουν. Όσους δεν δουλεύουν αλλά εργάζονται. Όσους απεχθάνονται τα ωράρια. Όσους δεν ακολουθούν. Όσους ενεργούν με πίστη. Όσους παίρνουν πρωτοβουλίες. Όσους δε φοβούνται τη μοναξιά. Όσους σέβονται τα πτυχία αλλά και τα θέλω τους. Όσους απομυθοποιούν. Όσους ισορροπούν. Όσους δε ζουν με δανεικά, όσους πατούν στα πόδια τους ή όσους αγωνίζονται για να πατήσουν γερά, με δίκαιο αγώνα και κίνητρα. Όσους αναζητούν την ελευθερία. Όσους δεν θεωρούν «έξυπνα» τα κινητά.

Κάπου εδώ και η σάτιρα. Στο μέσον της πραγματικότητας. Στο κέντρο του κύκλου της ζωής. Αν η ζωή είναι κύκλος. Αν, αν, αν... Εκτιμώ τη σάτιρα που δε μασάει τα λόγια της. Όχι την επίδειξη ευφυΐας. Τη σάτιρα που αναζητά την αλήθεια. Τη σάτιρα με δραματικό υπόβαθρο, σκέψη, ουσία. Τη σάτιρα... για γέλια και... δάκρυα. Όταν δε μένεις στο γέλιο. Σέβομαι τον αυτοσαρκασμό. Σέβομαι την έντονη προσωπικότητα και το όραμα του δημιουργού. Το  δημιουργό που δεν περνά απαρατήρητος. Το δημιουργό που παρατηρεί, που αφουγκράζεται. 

Και εμείς. Στις μέρες μας; Παρακολουθούμε ο ένας τη ζωή του άλλου μέσα από οθόνες και κοινωνικά δίχτυα. Αυτό μας αξίζει; Παρατηρούμε... μια εποχή που περνά απαρατήρητη, άχρωμη και ανέραστη. Τι λείπει; Η προσωπικότητα, οι προσωπικότητες, η έντονη προσωπικότητα. Η πίστη, η τόλμη. Να ενεργούμε με πίστη, να είμαστε αιρετικοί για να χαράξουμε νέους δρόμους. Να μη δανειζόμαστε, να μην είμαστε χωρίς έλεγχο, υπό έλεγχο... κάτω από τα όρια της φτώχιας και της πνευματικής πενίας, με ένα κινητό στο χέρι. Να ζούμε.

Ίσως ο Τζιμάκος τα λέει καλύτερα, ίσως όχι. Αιωνία η μνήμη του. Μεγάλη η πάλη του στη σκηνή, εκτός σκηνής και στα δικαστήρια... παλεύοντας για την ελευθερία της σάτιρας, για την ελευθερία... αυτή που τόσο εύκολα... καταπατάμε με τις επιλογές μας. Όχι;

Είχα την τύχη να τον παρακολουθήσω, το περασμένο καλοκαίρι στην Επίδαυρο ως πρωταγωνιστή στην «Ειρήνη» του Αριστοφάνη με το Εθνικό Θέατρο. 

Κλείνω με καυστικές ατάκες του Τζίμη:



«Τα ταξίδια είναι ο παράδεισος των ηλιθίων» Τζίμης Πανούσης

«Γαμάτε γιατί χανόμαστε» Τζίμης Πανούσης

«Όλοι χαζοί μπορούμε» Τζίμης Πανούσης

Και μια στροφή από το τραγούδι του «Νεοέλληνας»

Καίω τα δέντρα χτίζω μεζονέτες
θα κάνω τα παιδιά μου μαριονέτες
σ’ ένα κλουβί γραφείο σαν αγρίμι
παίζω ατέλειωτο βουβό ταξίμι.


Αντίο Τζίμη. Καλό ταξίδι. Ίσως εκεί.. αποφύγεις τις μηνύσεις.


Δεν υπάρχουν σχόλια: