«Λυσι-στράτη»

του Γιάννη Γουλέ

(jgoules@med.uoa.gr)

Η Λυσιστράτη του Αριστοφάνη μας, παρουσιάστηκε από το Εθνικό Θέατρο (σκηνοθ. Γιάννη Κακλέα) σε θερινή περιοδεία. Είχα την τύχη να παρακολουθήσω τη συγκεκριμένη παράσταση στο Αττικό Άλσος.

Όπως κάθε γεγονός, έτσι και μια παράσταση είναι μια εμπειρία. Σημασία έχει να επωφεληθείς απ’ αυτή κι αν κάποια μηνύματα γίνουν «save as» στο υποσυνείδητο, έχει καλώς.

Η Οργάνωση. Ο Δήμος Αθηναίων διοργανώσε το 4ο Αθηναϊκό Φεστιβάλ Αττικού Άλσους. Συναυλίες-παραστάσεις δροσιστικές...και χωρίς θερμίδες, light! Ποιότης; Υψηλή. Τιμή; Χαμηλή. Μόνο παράπονο, ένα κλιματιστικό στα καμαρίνια. «Σκάσαμε κ. Καμίνη μου, ουφ!».

Οι Θεατές. Παρακολουθούν με πάθος και ενδιαφέρον. Kαι το χασμουρητό, αντίδραση είναι! Θυμάμαι το γέλιο, τη μουρμούρα, τη γρίνια, τα πατατάκια τους, όλα.

Στο Θέμα: Τι εστί Λυσιστράτη; Ας παραφράσουμε το στίχο του Λε Πα: «Λυσιστράτη, το λέει και το όνομα μου». Δηλαδή; Λύσις του στρατού, κοινώς του πολέμου. Λύσις=Διάλυσις=Game over.

Η Υπόθεση: Μια μαλαγάνα, η Λυσιστράτη, πείθει τις Αθηναίες να απέχουν από τα σεξουαλικά τους καθήκοντα για να αναγκάσουν τους συζύγους να τερματίσουν τον Πελοποννησιακό πόλεμο. Παράδοση και στην «παντόφλα»; Τελικό αποτέλεσμα, Σεξ – Πόλεμος 1- 0

Αριστοφάνης. Κεντρικός άξονας, μοχλός, joystick του κυρ Αρίστου: Το ένστικτο της κατάκτησης. Πού; Στον πόλεμο και στις σχέσεις. Τα δυο ένστικτα πολεμούν με διαιτητή τον Αριστοφάνη. Σημείωστε ότι με τον Αριστοφάνη ακούστηκε πρώτη φορά η λέξη σάτιρα. Τι δικαστήρια τράβηξε ο άνθρωπος...δεν λέγεται.

Παρουσίαση. Ο Κουν έλεγε πως το αρχαίο κείμενο θέλει τη γλώσσα του «σήμερα». Οι ηθοποιοί επικοινώνησαν καθημερινά, απλά. «Απορωωώ», που λέει κι ο Πάριος. Όταν πάω-πας στην εκκλησία, αντιλαμβάνεσαι τη γλώσσα του Πάτερ; Κάνω το σταυρό μου, που δεν καταλαβαίνω!

Τι ποιεί ο Σκηνοθέτης; Έναρξη παράστασης. Δύο ηθοποιοί (ανδρόγυνο) παριστάνοντας τους θεατές, λογομαχούν δυνατά! Από την εξέδρα, καταλήγουν στη σκηνή...να τσακώνονται για τα προσωπικά τους. Ορισμένοι θεατές αναφωνούν «Ντροπή, αίσχος...». Το κωμικό συμβάν: Ο υπεύθυνος του θεάτρου, κος Κόμης Δευκαλίωνας, μη ενημερωμένος για την ιδιότυπη έναρξη της παράστασης, με ορμή ταύρου, πάει να χωρίσει το «ανδρόγυνο». «Όλε, όλε»! Τι Γαλάτσι, τι Μαδρίτη!

Εν conclusion. Ας αναρωτηθούμε. Πόλεμος υπάρχει στις μέρες μας; «Υπάρχω, κι όσο υπάρχεις, θα υπάρχω». Κι αν υπάρχει, υπό ποία μορφή; Μήπως αλλάζει μορφές...σαν την ενέργεια; Και που βρίσκεται; Μήπως...«Καθημερινότητα & Επιβίωση» γωνία; Μην είναι στις σχέσεις; Όπως θα ’λεγε κι ο ποιητής Φανφάρας «Άραγε συνβιώνουμε; Βιώνουμε, επιβιώνουμε ή...απλά αποβιώνουμε;» Όπως και να ’χει, κυρ Αρίστο...φάνη, μας προβλημάτισες! Κρίμα που τα 2/3 των έργων σου δεν σώθηκαν. Τώρα υπάρχει (microsoft) word, τότε...world!

*Ο Γιάννης Γουλές είναι διδακτορικός φοιτητής της Ιατρικής. Το καλοκάιρι, ανεβοκατέβασε το σατιρικό έργο «Δε φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, έχω...μέσον».