Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2016

Νίκος Κακλαμάνακης - Υπέρβαση

Και εκεί που ξεθωριάζω, χάνω το φως, την ελπίδα, το «Δον Κιχώτη», τη μειλίχια πλευρά, το όνειρο... που δίνει  τη θέση... στην οργή, στα νεύρα, την κριτική, τη μόνιμη, αδίστακτη κριτική. Εκεί που η απαξίωση γίνεται μόδα. Τα χάλια μας δεν τα βλέπουμε; 

Εκεί, εκεί που γίνομαι ανέραστος, που χρησιμοποιώ τις λέξεις σα να μου ανήκουν, εκεί που χαμογελώ και μέσα μου βράζω. Εκεί που με λένε γλυκό, κοινωνικό, χαρισματικό αλλά βράζω όχι για το δρόμο μου... αλλά και για όσα συμβαίνουν γύρω μου.  Ένα φίδι, μια τρύπα. Ποιος; Κοινωνία ώρα μηδέν. Δήμοι Ελλάδος ώρα μηδέν. Φράγκα ώρα μηδέν. Έμπνευση... ώρα μηδέν; Αναπάντητες. Battery low. Ψάχνουμε το κουμπί για reset, πού; Κουβέντες θυμωμένες, άδικες, οξύθυμες, οι άλλοι, οι άλλοι, οι άλλοι, εμείς; Ποιοι είναι αυτοί οι άλλοι; Ύφος gourmet. Πότε θα ποιήσουμε... μαζί; Πότε θα κυβερνήσουν οι ποιητές; Αυτοί που τακτοποιούν ένα ράφι με αγάπη, αυτοί που έγιναν οικονομολόγοι από μεράκι. Αυτοί που ξενιτεύτηκαν, που τους αρέσει να μοιράζονται, να επικοινωνούν, να εμπνέουν, χωρίς μου. Ο Δήμος μου, το αυτοκίνητο μου, το παιδί μου, το γατί μου, το νιαούρισμα μου...   Μου, μου, μου, αγελαδιάσαμε. Αγελάδες κτητικές σε λιβάδια πλάνης. Αδιέξοδα, γεμάτα ΤΕΒΕ. 

Ας συζητήσουμε επιτέλους, ας «ζητήσουμε κάτι μαζί», όχι άλλα «δικαστήρια του διπλανού», τραπέζια γιορτινά, με συγγενείς... «ασύγγενεις»,  που αντί να γιορτάζεις, αναζητάς την αδικία, τη βλακεία, στο διπλανό, στον αόρατο, συζητήσεις γενικές, ανειδίκευτες. Γιατί τέτοια μετατόπιση, μετάγγιση, μετακόμιση ανοησίας, ευθύνης; Γιατί ενώ τρώω το γλυκό... θέλω να πάρει τις θερμίδες, ο διπλανός; Πόσα κουμπιά παντελονιού πρέπει να σπάσουν για να πω, «ράφτο το μοτεράκι, εγώ φταίω».

Συζητήσεις, σκέψεις, ροή, μασαμπουκώματα, μελομακάρονα, βλέμματα χαμένα, κουτοπόνηρα άλλοτε ευφυή, μοιάζουν με πυροτέχνημα. Συζητάμε, τηλεοράσεις ανοιχτές, παράθυρα, δελτία, σταχτοδοχεία, ΕΝΦΙΑ, λογαριασμοί, pin, tablet, δωρεάν χρόνος ομιλίας. 1500 λεπτά κατανόησης... Πού; Που και που... κανά χαμόγελο. Άνθρωποι ποιούν, χαμογελούν πηγαία, αστεία, μικροί αριστοφάνηδες, ζορμπάδες, έρχονται, φεύγουν και ξανά μιζέρια, στόχοι... άστοχοι, αυτοεκτίμηση κάτω από τη βάση, σιωπή, κεφάλια σκυμμένα, ελπίδα; Πείσμα; Χαρά; 

Κι ας μη καπνίζω, ένας καπνός, αόρατος, πυκνός, αγέλαστος, γκρι, μοβ, λιλά, πράσινο, μαύρο, νέφος, εξαερισμός μηδέν,  σκοτάδι.  Και εκεί... αναζητάς το φως, μια χαραμάδα τρυφερότητας, σημασία, αποδοχή, ένα χέρι, χερούλι, ένα βλέμμα. 

Ξαφνικά - ξάφνου! - η οργή, μετατοπίζεται, δίνει τη θέση... στη ντροπή. Μια ντροπή γλυκιά, όμορφη, παιδική, αθώα, βουρκώνεις, ίσως βουρκώνεις αλλά δεν το δείχνεις, ένα αεράκι χαμογελαστό, ένα χάδι αέρινο, σε ξυπνά, αφυπνίζει, εσένα, τον καλό σου εαυτό, τον ποιητή. Γαλήνη, πίστη κι ένας λεβέντης, το παιδί της θάλασσας με ένα πανί, όραμα και πείσμα όσο χίλιοι καλοί άνθρωποι. Καλπάζει προς το άπειρο και τα εμπόδια...  τoν πεισμώνουν, τα κοιτά... και χαμογελά. Είναι έτοιμος για τη μάχη του καλού. Ποιος; Ο Νίκος Κακλαμανάκης πήρε τη σανίδα του και πραγματοποίησε το διάπλου του Αιγαίου, όχι μια φορά, δυο. Τη πρώτη μέχρι την Κρήτη, τη δεύτερη μέχρι την Κάρπαθο, αν δεν κάνω λάθος. Αυτός, τα κύματα, ένας Έλληνας αρχαίος, στο σήμερα. Ένα παιδί με ψυχή αθάνατη, ανήμερα της γιορτής της Αθανασίας/Αθανάσιου, τον ευχαριστώ και εγώ. Τον ευχαριστώ για όσα έχει προσφέρει και ελπίζω να προσφέρει κι άλλα, τόσα... όσα δεν φαντάζεται κι ο ίδιος. Έχουμε ανάγκη την καλοσύνη, την κατανόηση, την υπέρβαση. Έχουμε ανάγκη από πρότυπα. Να είναι καλά, να συνεχίζει να περιοδεύει στα σχολεία, να μιλάει στα παιδιά, να μεταλαμπαδεύει μηνύματα ζωής, αισιοδοξίας, υπέρβασης. Ώρα για έμπνευση, ώρα να  πράξουμε καζαντζακικά, «Φτάσε εκεί που δεν μπορείς». Ο καθένας με τη δικιά του σανίδια, στη δική του θάλασσα, στα δικά του κύματα. Ούτε χρόνος για μεμψιμοιρία, μόνο δράση... Νίκο, σ' ευχαριστούμε!





2 σχόλια:

Geia Xara είπε...

Ωραία ανάρτηση!!!

Λύκειο Φιλοθέης
Ματζάκος Πέτρος

chris είπε...

Εύγε Γιάννη...μεγαλες αληθειες που τοσο τρομαζουμε να δουμε και ποσο μαλλον να παραδεχτουμε...Ενα απειρο Ego μας διακατεχει..... looking forward for the next one!