Άναρχες σχέσεις

-Φόβο. 

-Τι άλλο; 

-Ανασφάλεια. 

-Τι άλλο;

-Τίποτα.

-Τι λείπει; 

-Πτυχία, όμορφα σπίτια, διδακτορικά... 

-Α.

-Μόνο ένα λείπει τελικά, μια λέξη.

-Ποια; 

-Ελευθερία.

-Μόνο; 

-Αν δεν πω ελευθερία...

-Αν δεν πεις ελευθερία; 

-Θα πω χάδι, κατανόηση, τρυφερότητα, "εγώ για σένα" κι "εσύ για μένα". 

-Αυτό δεν είναι αγάπη;

-Η αγάπη είναι προκαταβολή. Θες ελευθερία... δώσε αγάπη.

-Είσαι σίγουρος;

-Για δυο λόγους αξίζει να ζεις.

-Για σταμάτα... Θαρρείς, οι άνθρωποι ξέρουν να αγαπούν;

-Λίγοι. 

-Γιατί "λίγοι";

-Λάθος... τρόπος, επιλογές, κρεβάτια.

-Απάτησες ποτέ;

-Όχι. 

-Αγάπησες ποτέ;

-Δεν ξέρω, ίσως.
-Δεν απάτησες, δεν αγάπησες. Γιατί γελάς;

-Το πας στην ερωτική αγάπη ή...;

-Πάω παντού, ο νους ταξιδεύει.

-Όταν λες ελευθερία;

-Όχι ασυδοσία, ελευθερία. "Θέλω"... που πηγάζουν από την ψυχή, από τα πιο σκοτεινά και κατάβαθα μονοπάτια. Ευκαιρία... να βρεις "ποιος είσαι", "ποιόν αγαπάς"... πώς να σε αγαπάς, να καλλιεργηθείς... 

- Για ν' αγαπάς σωστά;

-Εσένα και του άλλους.

-Και ποίος ορίζει, το σωστά;

-Θέλει κόπο...

-Είμαστε ελεύθεροι; 

-Γιατί ρωτάς; 

-Αποφασίζουμε εμείς για εμάς; Οι γονείς, η κοινωνία τι ρόλο...;

-Όλοι μιλούν για κρίση, για τη νόσο. Τα αίτια...;

-Ακούμε την ψυχή μας; Επιλέγουμε σωστούς συντρόφους; Ξέρουμε να αγαπάμε; Εκπληρώνουμε όνειρα, δικά μας όνειρα; 

-Δικά μας... ή ξένα;

-Ξένα; Εξωτερικές προσδοκίες, αυτό εννοείς; 

-Σα μικροί Ταλιμπάν, αγαπάμε το θάνατο. Το δικό μας... και των άλλων.  

-Μάλιστα.

-Ενέσιμα "θέλω", ξένα "θέλω"... υπηρετούμε τελικά;

-Ένας... κάποτε... είπε... "Είμαι μόνο ένα σύνολο από καθρέφτες, που αντανακλούν ό,τι οι άλλοι προσδοκούν από μένα". Η κοινωνία τον έλεγε επιτυχημένο, είχε καλή δουλειά... και παιδιά.

Και ο διάλογος σταματά. Εδώ Γιάννης Γουλές, οβερ. Σας μιλάει ή μάλλον σας γράφει... συγγράφει εννοώ - μη παρεξηγηθώ - ο επονομαζόμενος Ιωάννης Γουλές. Ο διάλογος μόλις τελείωσε, οβερ. 

Αυτό το θέμα, με προβλημάτισε, με προβληματίζει και θα με προβληματίζει. Ποιο; Τι είναι ζωή, τι ελευθερία, πως παλεύεις για την ελευθερία; Πιο συγκεκριμένα; 

Το δίλημμα ενός έφηβου, του Φίλιππου, του πρωταγωνιστή του νέου θεατρικού-εφηβικού έργου Θέμα Χημείας που παρουσιάστηκε από την ομάδα Θεατρόνιο. 

Η ηθοποιός Λία Καράμπελα - Η μητέρα του Φίλιππου στο έργο "Θέμα Χημείας"

Ο Φίλιππος, ο ήρωας μας... αμφιταλαντεύεται, "μπασκετμπολίστας ή χημικός;". Ο Φίλιππος... έχει ταλέντο στο μπάσκετ, έχει δεχθεί πρόταση- συμβόλαιο... από μεγάλη ομάδα. Ο πατέρα του Φίλιππου είναι Χημικός, ιδιοκτήτης μικρής χημικής βιομηχανίας... 

Η ζωή έχει διλήμματα. Τα διλήμματα είναι σαν τις κλειδαριές. Σαν κλειδαριές που στράβωσαν, που 'χάσαν το κλειδί ή το κατάπιαν. 

Κι η πόρτα; Τι θα γίνει με την πόρτα; Θα την ανοίξουμε; Αξίζει τον κόπο; 

Κι ο Φίλιππος, ο ήρωας μας, τι θα κάνει; Να το παλέψει; Να συμβιβαστεί; Τι θα κυριαρχήσει στην ζωή του Φίλιππου; Η πραγματικότητα; Το όνειρο; Θα γίνει η πραγματικότητα του... εφιαλτική... ή ονειρική;

Πολλά διλήμματα ή ένα... που κάνει για πολλά. 

Διλήμματα και προβληματισμός. Ο προβληματισμός... είναι υγεία... ακόμα κι αν συνοδεύεται από πόνο. 

Ακόμα κι αν η λήψη μιας απόφασης είναι επώδυνη, μα αληθινή.... Τότε οδηγήσε στη λύτρωση, στην αυτογνωσία. Φτάνεις στα όρια... κι εκεί βρίσκεις τον εαυτό σου.

Ο προβληματισμός είναι πνευματική γυμναστική... δεν σ' αφήνει να εφησυχάσεις... 

Τα διλήμματα... από την άλλη... καθορίζουν - ακόμα - και τη ζωή σου. Δείχνουν ποιος είσαι, αν είσαι δυνατός... αν αντέχεις, αν θα το παλέψεις, πώς θα το παλέψεις. Αν είσαι ελεύθερος ή...

Και τώρα που 'πα ελευθερία, ήρθε στο νου... ο Ζορμπάς. Όχι τα ταβερνάκια, ούτε το διασκευασμένο τραγούδι που ακούγεται στα κλαμπ. Ο πραγματικός Ζορμπάς, ο λεβέντης, το σύμβολο ελευθερίας που κατέγραψε ο Καζαντζάκης στο ομώνυμο μυθιστόρημα.

Γιώργης Ζορμπάς

Κι όπως λέει ο Καζαντζάκης "Αν ήταν στον κόσμον όλο σήμερα να διάλεγα ένα ψυχικό οδηγό [...] σίγουρα θα διάλεγα το Ζορμπά.".

"Γιατί αυτός είχε ό,τι χρειάζεται ένας καλαμαράς για να σωθεί : την πρωτόγονη ματιά που αδράχνει ψηλάθε σαϊτευτά τη θροφή της, τη δημιουργική, κάθε πρωί ανανεούμενη, αφέλεια, να βλέπει ακατάπαυστα για πρώτη φορά τα πάντα και να δίνει παρθενιά στα αιώνια καθημερινά στοιχεία - αγέρα, θάλασσα, φωτιά, γυναίκα, ψωμί - τη σιγουράδα του χεριού, τη δροσεράδα της καρδιάς, την παλικαριά να κοροϊδέψει την ίδια του την ψυχή, και τέλος το άγριο γάργαρο γέλιο από βαθιά πηγή, βαθύτερη από το σπλάχνο του ανθρώπου. [...]

"Σίγουρα η καρδιά του ανθρώπου είναι ένας κλειστός λάκκος αίμα, κι άμα ανοίξει τρέχουν να πιουν και να ζωντανέψουν όλοι οι διψασμένοι απαρηγόρητοι ίσκιοι, που ολοένα και πυκνώνονται γύρω μας και σκοτεινιάζουν τον αγέρα. Τρέχουν να πιουν το αίμα της καρδιάς μας, γιατί ξέρουν πως άλλη ανάσταση δεν υπάρχει. Κι απ' όλους πιο μπροστά τρέχει σήμερα ο Ζορμπάς με τις μεγάλες δρασκιελιές του κι ανημερίζει τους άλλους ίσκιους..."

Αυτά έγραψε κάποτε ο Καζαντζάκης για τον ήρωα του. Σήμερα περισσότερο από ποτέ η ελευθερία άφαντη, βρίσκεται σε κώμα. Αυτή την αίσθηση έχω. Το παρατηρώ στο βλέμμα, στον τρόπο που μιλάμε, που περπατάμε, που επικοινωνούμε. Χαμένοι. Χαμένοι και χαμογελαστοί... παρέα.

Το φάντασμα. Το φάντασμα της μοναξιάς ενώνει, καραδοκεί, πίσω απ' όλα σαν desktop. 

Ένα φάντασμα... χυδαίο, εσωτερικά αμήχανο... όπως κι εμείς. Μπορούμε να το διώξουμε; Πώς; 

Ίσως... με λίγη λεβεντιά, αλήθεια, ευγένεια, έκθεση, ντομπροσύνη. 

Ας εκφραστούμε... ας αφήσουμε την ψυχούλα μας να εκφραστεί, στο άγνωστο θα μας πάει... σε τούνελ βαθειά, δικά μας τούνελ.

Ας στείλουμε το φόβο, το φθόνο, τη βλακεία, τον κακό μας εαυτό... στο διάολο. Ας το παλέψουμε... κι ας χάσουμε.

Ας παραδεχτούμε πως κάναμε λάθος. Και το λάθος ένα φάντασμα... δεν είναι; 

Τελικά υπάρχουν φαντάσματα; Που είναι έξω... μέσα μας, που;

Κι αν είμαι μέσα; Ας τα διώξουμε... μπας κι η ζωή... γίνει τέχνη, αν όχι σε διάρκεια, σε στιγμές. Τι λες, μπορούμε; Όχι;

Το κείμενο έγραψε ο

Γιάννης Γουλές

Συγγραφέας – Ηθοποιός

www.theatronio.gr