Ήταν κάποτε...

" Ήταν κάποτε " @ θέατρο Επικολωνώ

Θέλω να γράψω αράδες, σελίδες, παραγράφους γι' αυτή την παράσταση αλλά τελικά όλα συμπυκνώνονται σε τρείς λέξεις.

Μπράβο, μπράβο, μπράβο! 

3 μπράβο, ένα για τον κάθε ηθοποιό! 

Ιστορίες όμορφες απλά δοσμένες, τελετουργικά, ατμοσφαιρικά.

Επιτέλους πήγα θέατρο, χαλάρωσα, κατάλαβα, ένοιωσα... σαν το σπίτι μου. Αν δεν είναι αυτό τέχνη, τότε τι είναι;

Οι ηθοποιοί του Ήταν κάποτε επιλέγουν 5 ιστορίες/παραμύθια, τις δραματοποιούν, τις υπηρετούν! Δεν παίζουν... είναι, τα κάνουν όλα και συμφέρουν. Μουσικές, φώτα... και τι ωραίες μουσικές. Ποιός τις επέλεξε; Μπράβο του!

Μπράβο σε αυτή την ωραία παρέα... στο θεάτρο Επικολωνώ!

Τα παιδιά... το ζούν, το χαίρονται... και μαζί τους και 'μείς. 

Την παράσταση την είδα το καλοκαίρι και μπορώ να πω οτι θα ξαναπάω, θέλω να ξαναπάω... και θα ξαναπάω. Έφυγα συγκινημένος & ευτυχώς ένα κόμματι συγκίνησης έμεινε ("save as") και με παρακίνησε να γράψω αυτό το κείμενο! Συγκίνηση... από το "συν" και "κινούμαι" δηλαδή εγώ και 'συ κινούμαστε μαζί.

Τελικά συν-κινηθήκαμε, δεν συν-κοιμηθήκαμε αλλά... ψυχαγωγηθήκαμε! Και ποιός ευθύνεται γι' αυτό;

Τρία  παιδιά. Τρία νέα παιδιά γεμάτα φρεσκάδα, ουσία και όρεξη... επιτέλους! 

Σε πείσμα των καιρών, όμορφες πρωτοβουλίες σαν το 'Ήταν κάποτε, φωτίζουν το τούνελ, δίνουν ελπίδα, υπάρχει ελπίδα... τελικά!

Μπράβο στους Βάσια, Χρήστο, Πέτρο, Στέλιο!

Σας ευχαριστώ απο καρδιάς!

Γιάννης Γουλές