«Τι είπες αγάπη μου;» / «Αν κυβερνούσαν τα παιδιά»

«Τι είπες αγάπη μου;»

Όλοι μιλάνε για κρίση, σίγουρα υπάρχει και...είναι μέσα μας.

Πλούτη, σπίτια, αμάξια, σπουδές αλλά...η ψυχή...άδεια πισίνα. Μια πισίνα που "διψά" για αγάπη.

(Υποκλοπή τηλεφωνήματος)

Τι είπες αγάπη μου; Δεν σ' ακούω καλά... Αγάπη είπες; Δηλαδή; Αίσθημα...

Δηλαδή; Και τι πάει να 'πει αίσθημα; Δεν μπορείς «πουχου» να το πιάσεις, να το «χουφτώσεις» ρε παιδί μου; Να το τεμαχίσεις, να το φορολογήσεις, να το τιμολογήσεις;

Να 'πεις «Θέλω ενα kg αγάπη». Μπορείς; Να αγοράσεις...κάπου... Τι είπες; «Αγαπομάγαζο» δεν υπάρχει; Αποκλείεται...  Στο Mall έψαξες; Δεν μπορεί...

Αγάπη; Τόσο σημαντική...πια; Γιατι δεν περιέχετε στα προγράμματα των κομμάτων...τότε;

Τι είπες αγάπη μου; Κρίση στην επικοινωνία; Κάτι σε έχει πιάσει σήμερα... Τι; Δηλαδή..κινητά, ακίνητα, σταθερά, email, παπάκια, χηνάκια, σκατάκια, chatakia...δεν μας 'φέραν κοντά;

«Τσάμπα» οι λογαριασμοί; Μίλα ελεύθερα, εχω δωρεάν χρόνο ομιλίας.... Ναι τον πληρώνω αλλά είναι δωρεάν...έχεις κι ένα δίκιο...αλλά έχεις κι αναβάθμιση συσκευής...με την σύνδεση. Υποβαθμίζονται οι σχέσεις αλλά αναβαθμίζονται οι συσκευές; Τι είπες αγάπη μου; Δεν σ' ακούω, ελα....δεν έχει καλό σήμα καλέ... Να επαναφέρω την «κάρτα»; Τι λες, τρελάθηκες απόψε. Έλα, μ' ακούς....δεν έχει καλό σήμα, δ-ε-ν έ-χ-ε-ι κ-α-λ-ό σ-ή-μ-α λ-έ-μ-ε... Μ 'ακουουουύς...;

«Αν κυβερνούσαν τα παιδιά»

Αγοράσαμε, δανειστήκαμε, πλουτίσαμε...ονειρευτήκαμε...μια βίλα, ενα κάμπριο....και βελούδινους καναπέδες. Αλήθεια κάτσαμε ποτέ σ' αυτούς χωρίς να μιλάμε, απλά να κοιταχτούμε....και να αγκαλιαστούμε;

Γονείς-προπονητές, γονείς παρόντες και απόντες μαζί. Μας εμπνέουν ή μας καθοδηγούν; Μήπως πλημμυρίζουν με ενέσεις των «θέλω» τους, τον δικό μας εγκέφαλο; Υπερβολές....

«Είναι δυνατόν να μην σ' αγαπάει η μανούλα;»

Μήπως το δικό τους «καλό», γίνεται το «δικό» μας; Μήπως στην σκακιέρα της ζωής μας, άλλοι κινούν τα πιόνια...; Γιατί μας «αγαπάνε» καλέ...

Όλα τρέχουν με ρυθμούς dsl, οι έρωτες, οι σπουδές, οι «σοβαρές» δουλειές, οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια, η ζωή. Η ζωή τρέχει και ΄μείς λαχανιασμένοι...την προλαβαίνουμε, δεν την προλαβαίνουμε. Ευτυχώς πρόλαβα το λεωφορείο....ουφ!

Αλήθεια, υπάρχει λύση; Συνομίλησα με παιδιά, 6-7 ετών, τα άκουσα προσεκτικά. Οι φωνές τους...νότες αλήθειας...

Ίσως έχει δίκιο μια αγγλική φράση:

-"Από ποιό μέρος κατάγεστε;"

-"Από την παιδική ηλικία..."

Παραθέτω μια επιστολή εφήβων...σίγουρα δεν θα την έλεγα παλια... διαχρονική ίσως. Ίσως την βρείς υπερβολική. Σίγουρα όχι βολική... Και τώρα σας αφήνω...δεν έχω χρόνο...ούτε καν’ ρόλεξ. Πως τολμώ;

ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ!
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ
Δεν είμαστε τρομοκράτες, "κουκουλοφόροι", "γνωστοί-άγνωστοι"
ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ!
Αυτοί, οι γνωστοί-άγνωστοι....
Κάνουμε όνειρα -μη σκοτώνετε τα όνειρά μας!
Έχουμε ορμή - μη σταματάτε την ορμή μας.

ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ!
Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς.

Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο
για τη "βιτρίνα", παχύνατε, καραφλιάσατε,
ΞΕΧΑΣΑΤΕ!
Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε,
Περιμέναμε να ενδιαφερθείτε,
να μας κάνετε μια φορά κι εσείς περήφανους.

ΜΑΤΑΙΑ!
Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι,
έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και περιμένετε
τη μέρα που θα πεθάνετε.

Δε φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε
δεν δημιουργείτε!
Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε.

ΥΛΗ ΠΑΝΤΟΥ
ΑΓΑΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ – ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ
Που είναι οι γονείς; Που είναι οι καλλιτέχνες;
Γιατί δε βγαίνουν έξω να μας προστατέψουν;
ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ!
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Υ.Γ.
: Μη μας ρίχνετε άλλα δακρυγόνα
ΕΜΕΙΣ
κλαίμε κι από μόνοι μας.