Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2015

Καλή χρονιά


Αυτό το blog ή ιστολόγιο - τι ωραία λέξη η δεύτερη, ιστολόγιο - έχει μια αρχοντιά, κάτι από «μανδάμ Σουσού». Αυτό το ιστολόγιο λοιπόν, το παράτησα, κι έτσι εγκαταλελημένο, αδρανές,  άχρωμο, χωρίς φως, χωρίς λέξεις, τόνους, σκέψεις ή με σκεψεις, σκέψεις.. με ορθογραφικά λάθη. Τα λάθη...  σαν την όμορφη γυναίκα που άπλωσε άτσαλα το κραγιόν της. Τ' αφήνω τα ορθογραφικά... Αμ, έλα που η μάνα μου κι άλλοι της φιλοσοφικής, εστιάζουν στο ορθογραφικό. Με το δίκιο τους... και δεν διαβάζουν την πρόταση, τη σκέψη του ποιητή... διόλου, απαξιούν, αγανακτούν όπως η μανδάμ Σουσού όταν παρατηρεί ένα άνθρωπο, περαστικό... κατώτερης κοινωνικής τάξης από το μπαλκονάκι της. 

Αλλά το θέμα δεν είναι η  Σουσού, ούτε η μάνα μου, άλλη «Σουσού» κι αυτή. Το θέμα είναι το πάρον... ιστολόγιο-φάντασμα-καθρέπτης. Καθρέπτης μου. Εδώ και καιρό... εγκαταλελημένος (με ένα λ) κι εγώ, φάντασμα του παλιού καλού εαυτού. Τα πάρατησα όλα για το παιδί, το πνευματικό  μου  παιδί, το Θεατρόνιο. Και για ένα διδακτορικό, το πήρα επιτέλους, θα 'μαι ο πρώτος κωμικός στην ιστορία με διδακτορικό στα «αυτοάνοσα νοσήματα», απ' αυτά που πάσχει η χώρα κι εμείς. Όχι; Δεν το μετανιώνω... και γιατί να το μετανοιώσω; Νοιώθω τυχερός, τόσο... τυχερός όσο και ατυχής. Όπως και να 'χει δεν είναι ώρα... για κριτικές-μιζέριες. Χορτάσαμε. Τι ώρα είναι; Ώρα για χιούμορ, τρυφερότητα,  αποδοχή, σκέψεις γλυκιές, ανακουφουστικές, σκέψεις θετικές... που πηγάζουν από  μέσα μας, από μια ανάγκη πηγαία, από μια αίσθηση... κι όχι... βιβλία αυτο-βελτίωσης, «χαρείτε για πάντα, σε 5' λεπτά».

Άραγε τι φταίει; Η έλλειψη οργάνωσης; Η οικογενειοκρατία; Αγαπάω τόσο το παιδί μου, που δεν αφήνω το άλλο να προκόψει; Το μέσον αγιάζει τα μέσα; Το business plan που δεν έγινε ποτέ; Η κριτική; Η άγαπη που δεν ταίριαξε με τον καινούργιο καναπέ; Το χιούμορ... που έδωσε τη θέση του στο χαβαλέ; Ο αγώνας για την επιβίωση; Η κατηφόρα; Όλα αυτά και τίποτα μαζί; Το μυαλό γυρνάει, cd... ομόκεντροι κύκλοι οι ζωές, μεσούσης η αγάπη. Ζήτημα ακτίνας;

Σου στέλνω αγάπη και τη σκέψη μου να σε ζεστάνει, να κανει αυτη τη μερα όμορφη και γαλήνια ωστε να υποδεχθει το νέο έτος. Να είναι κάθε μέρα μια γιορτή κι οι δυσκολίες να 'μας πεισμώνουν δημιουργικά, να μας ενώνουν... όχι; 

Δε γράφω, «δεν περιγράφω άλλο...». Ένα βίντεο, όχι άλλο ένα βίντεο, ένα βίντεο... μήπως και γίνει το reconnect με εμάς...και με το παιδί που έχουμε μέσα μας, έχουμε; Συγχαρητήρια, από καρδιάς, στη σκηνοθέτιδα Ρενέ Γκάτση. Καλή χρονιά, με λάθη... στο δρόμο του σωστού.






Δεν υπάρχουν σχόλια: