Σκέψεις

Σκέψεις έρχονται στο νου. Σκέψεις με γαργαλούν και συνάμα... με χαλαρώνουν.

Απορώ. Γιατί στα σχολεία διδασκόμαστε τόσους χημικούς, μαθηματικούς, φυσικούς τύπους, "λύω, λύεις, λύει..." και όχι την αγάπη, την συνύπαρξη, την ισορροπία της ψυχής μας;

Πώς; Πώς... μπορεί ένα παιδί μπορεί να μορφωθεί... όταν... σπίτι του συμβαίνουν σημεία και τέρατα; Όταν ζει σε ένα περιβάλλον παθολογικό, σε ένα περιβάλλον... που μόνο περιβάλλον δε λέγεται; 

Εμείς τι κάνουμε;

Ως κοινωνία, εποχή, άτομα, πολίτες... γιατί εστιαζόμαστε στην εικόνα; Γιατί μετράμε like...; Γιατί ακούμε ήχους κινητών... και όχι της καρδιάς 'μας; 

Γιατί την αψηφούμε τόσο πολύ; Τι συμβαίνει στην ψυχή μας; Αναρωτηθήκαμε ή πόσο καιρό έχουμε να αναρωτηθούμε; Τι συμβαίνει στη ψυχή μας, στη ψυχή του διπλανού; Τι συμβαίνει στη ψυχή του κάθε παιδιού; 

Τα παιδιά δεν είναι το αύριο; Πώς φερόμαστε... λοιπόν... στα παιδιά; Πώς μας φέρονται; Αποτελούμε πρότυπο για τους πιτσιρικάδες, τους εμπνέουμε, έχουν που να πιστέψουν... ή μας βλέπουν ανέραστους, νευρωσικούς, χαμένους, "δενξερωτιθελιστές", με ένα κινητό στο χέρι;

Γιατί τα κινητά είναι αφής... και οι άνθρωποι δεν αγγίζονται... δεν αγκαλιάζονται...;

Χάσαμε τον αυθορμητισμό μας, τον ξεχάσαμε σε κανα συρτάρι... μαζί με το παιδί που κρύβουμε μέσα μας; Όχι; 

Τότε τι διάολο γίνεται; Μας βάρεσαν τα χαράτσια κατακέφαλα; Αυτό φταίει;

Εμπιστοσύνη υπάρχει; Φιλία; Επιβίωση;

Τρέχουμε. Τρέχουμε για να ζήσουμε. Ζούμε; Προλαβαίνουμε; 

Και για μια στιγμή, έστω μία... όχι πολλές, μία... αναρωτηθήκαμε, σοβαρά. Γλυκά και συνάμα σοβαρά. Τι συμβάινει στην ψυχή μας; Τι συμβαίνει μέσα μας; Πώς φερόμαστε στους γύρω μας; Τους υπολογίζουμε; Μας υπολογίζουν; Ενσυναίσθηση υπάρχει; Τι μπορούμε να κάνουμε και δεν κάναμε; Τι σημαντικό κάναμε... και ξεχάσαμε να πούμε "ευχαριστώ", ευχαριστώ... σε μάς. Ευχαριστώ... πηγαίο, αληθινό, να μας κοιτάξουμε κατάματα μια φορά... μπορούμε; 

Ούτε αυτό; Μήπως δεν αξίζει τον κόπο; Μήπως δεν είμαστε σημαντικοί; Είμαστε, δε μπορεί. Τότε... γιατί δεν εισπράττουμε την χαρά; Γιατί αφήσαμε τη γκρίνια, την απληστία... να διεισδύσει στο βλέμμα μας, στην σκέψη μας;

Και γυρνάω πάλι στα παιδιά, στους μαθητές, στο "αύριο". Αυτά είναι η μεγάλη μου έννοια. Μπορούμε... ή... μπορεί ένα παιδί να δεχτεί τη γνώση όταν στο σπίτι του γίνονται σημεία και τέρατα; Όταν φοβάται και δεν έχει κάπου να το πεί; Όταν ο φόβος γίνεται τρόπος ζωής; Τι γίνεται σ' αυτές τις περιπτώσεις;

Δεν είμαι κοινωνικός λειτουργός, είμαι πολίτης, είμαι ανήσυχος, ανησυχώ. Δε θέλω να σώσω τον κόσμο. Θέλω να ενδιαφέρομαι... για την κοινωνία μου, να μη γίνω γαϊδούρι. 

Απορώ. Εμείς... οι ενήλικοι, γιατί τα κάναμε έτσι; Σε τι κόσμο φέραμε αυτά τα παιδιά; Είμαστε μαζί... αλληλέγγυοι... ή μόνοι...; 

Υπάρχει μοναξιά... ή είναι ιδέα μου; Όχι; 

Πολλοί φιλοί... και πολύ μοναξιά. Γίνεται; 

Υπάρχει κατανόηση; Υπάρχει ενσυναίσθηση; Τι είναι ζωή; Όταν πονάς και δεν έχεις έναν άνθρωπο να το μοιραστείς...; Φταίς εσύ ή εγώ; Φταίω και εγώ και εσύ. Τότε;

Τότε... γιατί βγάζουμε φωτογραφίες φαγητά; Γιατί ποστάρουμε καρμπονάρες με έξτρα τυρί, σαλάτες πολύχρωμες ή άχρωμες, ασπρόμαυρες, επεξεργασμένες στο photoshop;  

Γίναν ολα εικόνα; Και μείς μαζί; Το βίωμα που πήγε;

Πώς είναι δυνατόν -το 1/3 των Ελλήνων να ζεί κάτω από το όριο της φτώχειας - και να μην ανθεί η αλληλεγύη, η ουσιαστική συνύπαρξη;

Πολλές απορίες. Χωρίς θυμό... μα με αφέλεια σαν έφηβος... κοιτώ, θωρώ... τον κόσμο γύρω μου... Γύρω μου και μέσα μου, απορώ. 

Είμαι ήρεμος, γαλήνιος, χαμογελαστός, εξωτερικά τουλάχιστον... "Εμείς τα κάναμε όπως τα κάναμε... εμείς δεν πρέπει να τα φτιάξουμε, να τα αναδομήσουμε; Όχι;"

Πιστεύω... πιστεύω σε εμάς, σε μάς που απιστήσαμε, που γίναμε παρτάκηδες. Στο χέρι μας... αν όχι στο χέρι... στο πόδι, στη ψύχή. 

Θέμα ψυχής, ψυχικής διάθεσης... να κάνουμε τον κόσμο αυτόν... πιο ανθρώπινο, πιο φιλόξενο, πιο ουσιαστικό...

Και τώρα μου έρχεται στο νού, το κοινωνικό ίδρυμα για παιδιά "Κιβωτός του Κόσμου". Εκεί... ως μέλος της ομάδας "Θεατρόνιο" είχα την χαρά -φέτος το Μάρτιο- ή μάλλον... όχι μόνο εγώ... όλο το Θεατρόνιο, όλη η ομάδα... είχε την χαρά να παρουσίασει την θεατρική παράσταση Θέμα Χημείας.

Μια παράσταση, ένα εφηβικό έργο που παράλληλα με το έργο... περιέχει θεατρικό παιχνίδι, διαδραστικά παιχνίδια... με θέμα τη Χημεία, τη Χημεία που διδάσκονται οι μαθητές. 

Εκεί, στο θεατρικό παιχνίδι... συμμετέχουν... τα παιδιά ενεργά. Ενεργά και χαρωπά. Πώς;  Αναπαριστούν... τις δομές της ύλης.... με το σώμα τους. Πάιζουν και μαθαίνουν. Βιώνουν.

Τι είναι στερεό; Τι είναι υγρό; Τι άεριο; Τι είναι πίεση; Τι... οικογένεια; Πώς επηρέαζει ο παραγοντας πίεση... τις αποφάσεις μας; Πώς επηρέάζει η πίεση...  τις τρείς φάσεις της ύλης; 

Αυτά και πολλά ερωτήματα... τα απαντάμε παρέα με τα παιδιά. Τα παιδιά απαντούν, δείχνουν το δρόμο... ή και 'μείς... ή μαζί... Μαζί θα βρούμε το δρόμο, δεν μπορεί. Κι αν δεν το βρούμε... ας τον φτιάξουμε. Μπορούμε, τι λες;

ΥΓ Συγγνώμη για τα ορθογραφικά λάθη.

Το κείμενο έγραψε ο

Γιάννης Γουλές

Συγγραφέας – Ηθοποιός

www.theatronio.gr