Ο Γιάννης Γουλές γράφει...: Αγαπο-έρωτας

Αγάπη είναι; Έρωτας είναι; Μάλλον αγαπο-έρωτας. Ή ερωτο-αγάπη; Έχει σημασία; Αυτό το αίσθημα, δε χωρά σε λέξεις, στριμώχνεται...

Τώρα που το σκέφτομαι. Δεν προσδιορίζεται με λέξεις... στυλό, χαρτιά, διαβήτες, χάρακες... κι αυτό σημαίνει... ότι είναι κάτι δυνατό. Δυνατό όντως... έχει μέσα του μια γλύκα, μια υπέρβαση, ένα μεγαλείο, είναι πολύχρωμο, έχει φως, άυλο. Άυλο και δυνατό.

Άυλο; "Άυλο", την εποχή της ύλης, την εποχή της ψευτο-ευδαιμονίας, του life-style, του... i-phone 18934582s-turbo. Γίνονται τέτοια πράματα...;

Υπάρχει ακόμα… χώρος για υπέρβαση, για υπερβατικά συναισθήματα ή μας φάγανε τα tag;

Και ποιος τα χέζει... τα tag;

Νοιώθω υπέροχα. Νοιώθω κάτι όμορφο και θέλω να το μοιραστώ. Θα ανέβω στην ταράτσα να φωνάξω "Σ' αγαπώ". Το πήρα απόφαση. Και σε ποιόν απευθύνεται το "Σ' αγαπώ";

Σ' ένα συγγραφέα, σ' έναν κερατά... λεξοπλάστη, γλυκό, πανούργο, με μια πένα ευφάνταστη, σ’ ένα συγγραφέα που με τιμάει με την φιλία του, έναν παραμυθά Έλληνα, έναν πνευματικό φίλο-συγγενή. Ποιόν;

Για όσους δεν γνωρίζουν... ότι είναι ο Πάριος... στο τραγούδι... είναι ο Μουρσελάς στο ερωτικό διήγημα. Γι’ αυτόν μιλάω…

Με χιούμορ, πολιτική σκέψη, ο Κώστας Μουρσελάς έχει το χάρισμα... να πλάθει χαρακτήρες μοναδικούς, ευφάνταστους... ιστορίες τρελές, αλλόκοτες... που τις περισσότερες φορές πείθουν, σε ταξιδεύουν...

Κώστας Μουρσελάς

Στο βιβλίο του, «Ο πόθος καίει τα σωθικά» γαργαλάει τη σκέψη, εξάπτει την περιέργεια, μιλάει για τη ζωή... μέσα από ζωές-χαρακτήρες απλούς, καθημερινούς... μα καθόλου απλούς τελικά...

Κι ο περίφημος... Λούης, τι χαρακτήρας… βρίσκεται… σε ένα άλλο βιβλίο, στα "Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά". Ένα βιβλίο που νίκησε το χρόνο, ένα βιβλίο διαχρονικό, αθάνατο.

Διαβάζοντας Μουρσελά, προβληματίζεσαι γενικότερα και ειδικότερα. Ποίος ο ρόλος της τέχνης; Γιατί διαβάζουμε; Γιατί γράφουμε; Γιατί παρακολουθούμε παραστάσεις;

Η τέχνη από τη φύση της... προσπαθεί, επιδιώκει, αγωνίζεται... να μιμηθεί... κάτι αμίμητο... τη ζωή! Υπάρχει ζωή όμως…. νοείται ζωή... δίχως αγάπη; Δίχως έρωτα;

Και το ερώτημα. Ξέρουμε... να αγαπάμε; Αν ξέρουμε, τότε συγγνώμη. Αν δεν ξέρουμε...

Γιατί τα σχολεία διδάσκουν... εξισώσεις κι όχι αγάπη;

Αγαπο-διδάσκαλοι υπάρχουν;

Ποιος είπε ότι η αγάπη, ο έρως... δεν είναι δευτεροβάθμια, τριτοβάθμια, τεταρτοβάθμια... εξίσωση… πολλές φορές… χωρίς λύση;

Αχ... Πότε θα μάθουμε να αγαπάμε, να εκφράζουμε την αγάπη μας, τα συναισθήματα μας, την θετικότητα μας, τη στήριξη, το φιλότιμο μας;

Πώς-πότε θα μάθουμε να φρενάρουμε το σκοτάδι... το δηλητήριο, την κακία, τη χολή, το φθόνο, την διχόνοια… για να ανθίσει… η ψυχή… σα λουλούδι ανοιξιάτικο;

Απαίτηση. Αγαπο-μάθημα, εδώ και τώρα! Τέρμα η Χημεία, η Φυσική, τα "λύω, λύεις, λύει...". Αν δεν ξέρεις να αγαπάς... στην ίδια τάξη.... Αρκετά με τα pH... Το Υπουργείο, το ζήτησε ξεκάθαρα...

"Ξέρεις να αγαπάς; Ναι, περνάς. Όχι; Μετεξεταστέος..."

Στη Νομική, οι εν δυνάμει δικηγόροι… νέο μάθημα... «Ερωτικό Δίκαιο».

Χωρίς σκονάκια, συνταγματικές αναθεωρήσεις, άρθρα... Αν δεν αγκαλιάζεις, δεν νοιάζεσαι, δεν δίνεσαι... ολόψυχα... στο συνάνθρωπο σου... Αν αγαπο-διαφεύγεις... τότε... ποινολόγιο...

Αλλά ας τα αφήσουμε αυτά... Ο Μουρσελάς, τα λέει καλύτερα, νομίζω. Παραθέτω ένα απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Κώστα, "Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά":

"Χαθήκαμε σε μίζερες σκέψεις και μικρότητες, χωρίς να λύσουμε το μέγα μυστήριο του κόσμου, για να μένει το ερώτημα άλυτο και αδυσώπητο: Πώς έζησες, γιατί έζησες έτσι όπως έζησες, τι θα μπορούσες να κάνεις και δεν έκανες, για άλλο δρόμο έψαχνες, για άλλο νόημα, λάθος κουδούνια, λάθος πόρτες χτύπησες, λάθος δρόμους πήρες, λάθος ανθρώπους αγάπησες, σε λάθος κρεβάτια κοιμήθηκες, σε λάθος σπίτια έζησες. Γιατί τέτοια περιφρόνηση σ' αυτό που ονειρεύτηκες, σ' αυτό που σχεδίασες;"

Αφιερωμένο: