Ελένη Πριοβόλου ίσον... ταλέντο

Η Ελένη Πριοβόλου μου θύμισε... πως με ξέχασα. 

Το κείμενο, το έγραψα, με ταχύτητα ηλεκτρονίου. Δεν είχε προετοιμασία. Αυθόρμητα. Χωρίς προκάτ. 

Πώς τολμώ και απευθύνομαι στον ενικό... σε μια κυρία, τέτοιου βεληνεκούς; Έλα μου ντε. Ας με συγχωρήσει... 

Αυτή που βλέπετε στην φωτογραφία, δεν είναι μόνο αυτό που βλέπετε. Είναι κι ο εσωτερικός της κόσμος. Μυαλό...

Λαμπρό μυαλό. Κάποια… λαμπρά μυαλά... φωτίζουν το σκοτάδι, το κατα-σκόταδο.

Με ποιο δικαίωμα;

Ένα μυαλό, ένα Ελενό-μυαλό... διεισδύει στο ασυνείδητο. Στο άχρωμο κουβάρι, στην ξεχασμένη... στοιχειωμένη αποθήκη, στο μουχλιασμένο γραφείο, στο τελευταίο συρτάρι.

Με ποιο δικαίωμα ρε Ελένη;

Αν δεν σέβεσαι την άχρωμη καθημερινότητα, σεβάσου εμάς... που τρέχουμε. Προς τα που... άραγε; 

Κάποια Ελένη.... με όχημα τις λέξεις... ξεσκεπάζει την υποκρισία πίσω από τα χαμόγελα και τις δήθεν χαιρετούρες...

Γιατί Ελένη μου;

Ελένη, με τις ιστορίες... μιλάς για το σήμερα, το χθες, το πάντα. Για τη φύση. Την επαφή με τη φύση. Τον άνθρωπο. Για εμάς... που ’μας χάσαμε, ενώ ψάχναμε ταξί... στη βροχή.

Μιλάς για τη σιωπή. Ελένη, είσαι η εποχή πριν τα κινητά. Είσαι ευαίσθητη. Όχι υπερ-ευαίσθητη, ευαίσθητη. Στη ζωή και στη γραφή. 

Τα μάτια σου, παιδιού... ελπίζουν, συγκινούνται, αφουγκράζονται... καλπάζουν προς το άπειρο... με λέξεις, χαρακτήρες, ιστορίες.

Ελένη Πριοβόλου. Νεράιδα και τίγρης...  Σιωπή και κραυγή... Αιχμηρή, μα μέλι... Ελένη ίσον... το βέλος... στο κέντρο. Κέντρο... η εποχή. Μια εποχή με και χωρίς σήμα. Όπως και να 'χει την αφουγκράζεται.

Το νέο βιβλίο της Ελένης... κάτι σαν pause. Σου λέει με το πιο γλυκό τρόπο «Σταμάτα», «Γιατί τρέχεις;», «Τόσο πολύ φοβάσαι;», «Είμαι εδώ για 'σένα».

Υπάρχει και ελπίδα. Μπόλικη. Αν συνδεθείς, με τη φύση. Αν... πετάξεις; Αν σταματήσεις να τρέχεις... και πετάξεις;

Το νέο βιβλίο... μιλά για την πτήση της ζωής. Για τη φύση, τους αργούς ρυθμούς. Άραγε, συνηθίσαμε το κλουβί...; Άραγε, εμείς το  χτίσαμε...; Άραγε, θα πετάξουμε... ποτέ; Ελένη, ποια βαρίδια δεν μας αφήνουν; Είναι δανεικά ή δικά μας;

Ένα βιβλίο για τους ενδημικούς και αποδημητικούς ανθρώπους, που σαν πουλιά ψάχνουν να βρουν ασφαλές καταφύγιο πάντα απάτριδες και πάντα κυνηγημένοι.

Οι εκδόσεις Καστανιώτη, τυπώνουν, εκδίδουν ένα κόσμημα από χαρτί. Εκδίδουν την Ελένη με τις φωλιές της, στην πιο ώριμη στιγμή της.

«Το δέντρο με τις φωλιές», μιλά για πτήσεις και έρωτες... με σύνορα ή χωρίς. Πότε θα αφεθούμε, μπας κι αγαπήσουμε αληθινά;

Η πρωταγωνίστρια του βιβλίου, ο κεντρικός χαρακτήρας... η Μαρία, εγκαταλείπει το πατρικό της σπίτι... μετοικεί στο κάμπο, αναζητεί αργούς ρυθμούς, τα λουλούδια, την πτήση.

Σήμερα βια-ζόμαστε. Αν πατήσουμε ένα pause, αν αφήσουμε το κινητό λίγο στο αθόρυβο... ίσως... είναι ευκαιρία να κάνουμε ένα δώρο στον εαυτό μας. Να διαβάσουμε το βιβλίο της Ελένης Πριοβόλου «Το δέντρο με τις φωλιές» και μετά να συζητήσουμε ή... ας απολαύσουμε τη σιωπή, με πιο αργούς ρυθμούς... για το "εμάς", για το "μαζί"...

 

Καλή ανάγνωση.

Εις το επανιδείν.

Γιάννης Γουλές

ΥΓ Ενώ έγραφα, άκουγα αυτό...