Αγαπάς την αγάπη;

Αγαπώ το γκολ. Αγαπώ τη νίκη. Αγαπώ το δοκάρι. Αγαπώ το λάθος σφύριγμα. τον άθλιο πρόεδρο. Πάμε πάλι από την αρχή...

Αγαπώ τη νίκη. Αγαπώ την ήττα. Την ισοπαλία. Κάτι ανώτερο από τη νίκη. τον αγώνα. Το δίκαιο αγώνα. Αυτόν και αν τον αγαπώ. Αγαπώ την αγάπη. Αγαπώ το μίσος. Αγαπώ όλα τα συναισθήματα που νοιώθω όταν αγωνίζομαι. Αγαπώ τα ανάμεικτα συναισθήματα. Αγαπώ την ευλογία που υπάρχει μέσα μας. Αγαπώ και την κατάρα.

Αγαπώ και σιχαίνομαι το χρήμα. Αγαπώ όσους ακολουθούν το δρόμο της καρδιάς. Αγαπώ την πολυτέλεια. Αγαπώ την  επιβίωση. Αγαπώ την πτώχευση. Αγαπώ την αποδοχή. Αγαπώ την απόρριψη. Αγαπώ τον αγώνα. Αγαπώ την αδράνεια. Αγαπώ την τεμπελιά. Αγαπώ την κατάθλιψη. Αγαπώ το άγνωστο. Αγαπώ το φόβο. Αγαπώ την υπέρβαση. τους στόχους. Αγαπώ την στοχοθεσία, τον προγραμματισμό. Αγαπώ τις εσωτερικές κραυγές που γίνονται άλλοτε δημιουργία κι άλλοτε εμετός, εσωτερικός. Αγαπώ τους νευροδιαβιβαστές. Αγαπώ τις ανηφόρες και κατηφόρες της ζωής.

Αγαπώ αλλά και δεν αγαπώ.

Αγαπώ τη μικροψυχία. Αγαπώ τη σύγκριση. το καλό του άλλου. Αγαπώ την αδιαφορία. Αγαπώ το τένις αλλά και το μπάσκετ. Αγαπώ τη θάλασσα που δεν έχει κύματα αλλά λέξεις.

Αγαπώ το θέατρο, τον ηθοποιό, το συγγραφέα, τον κωμικό, το δραματικό, τον αποδέκτη, το γιατρό, το φούρναρη, το παιδί στο συνεργείο, το μπακάλη, το γιατρό που δεν κόβει απόδειξη, το γιατρό που για να χειρουργήσει πιο γρήγορα και προσεκτικά θέλει φακελάκι, το γιατρό που σε χειρουργεί χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Αγαπώ τη θεραπεία. Αγαπώ και τη νόσο. Αγαπώ τη θεραπεία που χάνει από τη νόσο. Αγαπώ το γιατρό που σε κάποιους ασθενείς δε θα πάρει λεφτά. Γιατί και η αγάπη αμοιβή είναι. 

Αγαπώ τη σιωπη. Αγαπώ την  αστυνομία. Αγαπώ την αναρχία. Αγαπώ την πυροσβεστική. Αγαπώ όσες βάζουν φωτιές σε καρδιές. Αγαπώ τις ώριμες σχέσεις, αλλά και τις ανώριμες.

Αγαπώ την καλοσύνη που φωλιάζει στην καρδιά των ανθρώπων. Αγαπώ την απελπισία που φυτρώνει στις ψυχές των ανθρώπων σα χριστουγεννιάτικο δέντρο. Αγαπώ την ηλικιωμένη κυρία που μου χαμογελά - τώρα - από το απέναντι παράθυρο.

Αγαπώ τον ηλικιωμένο γείτονα που μου έφερε ένα κόκκινο λουλούδι γιατί έγραφα θέατρο έως τις έξι το πρωί πριν 18 χρόνια. Αγαπώ την ελευθερία της έκφρασης. Αγαπώ τα πνευματικά κελιά που χτίσαμε μόνοι μας, με την βοήθεια… των άλλων. Αγαπώ τους άλλους που φταίνε.

Αγαπώ και μένα. Και σένα. Και τη γριά απέναντι. Αγαπώ που τη λέω γριά, αντί για ηλικιωμένη κυρία. Με χαροποιεί το τρυφερό βλέμμα της γριάς όταν με κοιτά, κάτι ψάχνει. Με κοιτά σαν κάτι να λείπει. Τι; Σα να είμαι εγγόνι της, ένα εγγόνι που θα ήθελε κοντά της αλλά έφυγε. Αγαπώ την έλλειψη. Αγαπώ το braindrain. Αγαπώ την καριέρα. Αγαπώ τους Έλληνες του κόσμου.

Αγαπώ και ελπίζω σε ένα καλύτερο κόσμο ή και χειρότερο.

Αρκεί να είμαστε μαζί, συγγραφέας και αναγνώστης. Μαζί είτε σε ένα τέλειο, άρτιο κωμικό κείμενο που σε κάνει να ξεκαρδιστείς ή ένα πιο βαρετό, παραληρηματικό όπως αυτό. Σε αγαπώ και σε ευχαριστώ… που το διάβασες… κι ας μη σε ξέρω ή κι ας ξέρω. Τι έχω να χάσω;

 

ΓΓ

ΥΓ Ευχαριστώ το ταλαντούχο πλάσμα, συγγραφέα, stand up comedian Ελπίδα Μηναδάκη για τις παρατηρήσεις και σκέψεις σε αυτό το ιδιαίτερο κείμενο...