Χάρρυ, μας σατιρίζεις από... ψηλά;

Το κείμενο έγραψε ο Γιάννης Γουλές.

Ένα κείμενο - φόρος τιμής στο Χάρρυ Κλύνν. Πριν αρχίσω το κείμενο, επιτρέψτε μου κάποιες σκέψεις. Δε θα απαριθμήσω... τις άπειρες ώρες... βίντεο Κλύνν. Τις φορές που το συνάντησα στα όνειρα μου. Όταν βέβαια, το συνάντησα δια ζώσης... μου έδωσε το ελεύθερο να χρησιμοποιώ ατάκες του στα έργα μου.  Φυσικά, δε γίνεται να τον αντιγράψεις. Αμίμητος. Ακόμα… όμως κι αν δεν σου αρέσει διόλου ο Κλύνν, σίγουρα δεν περνά απαρατήρητος. Το μόνο σίγουρο. Ίσως… κάποια μίμηση, χαρακτήρας ή σκέψη του σε σαγηνεύσει. Ίσως…

Χάρρυ Κλύνν ή όταν το ταλέντο περισσεύει....

Τον  ευχαριστώ πολύ γιατί - άθελα του - με ενέπνευσε να γράψω τις πρώτες μου θεατρικές επιθεωρήσεις. Η πρώτη σάτιρα είχε τίτλο «Έλληνας είμαι και φαίνομαι» (ανέβηκε στα 23 μου έτη με άλλους έξι φοιτητές της θεατρικής ομάδας του Παν/μίου Αθηνών) και η δεύτερη… «Δε φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα... έχω μέσον» (στο πλαίσιο θεατρικού φεστιβάλ του θεάτρου Επικολωνώ). Κάποια στιγμή θα επανέλθω στο σατιρικό θεατρικό μονοπάτι, το οποίο άφησα για να υπηρετήσω το πνευματικό μου παιδί, την ομάδα Θεατρόνιο. 

Αλλά αρκετά με τις σκέψεις και τους προλόγους, ας αρχίσει το κείμενο.

Η μητέρα μου... εργασιομανής. Έχασε τον πατέρα της 17 ετών, λίγο πριν... δώσει πανελλήνιες. 

Τελικά, τα κατάφερε. Πέρασε στη Νομική Αθηνών, προτίμησε όμως την Αγγλική Φιλολογία με την... άμεση επαγγελματική αποκατάσταση. Aγώνας για επιβίωση. Η μάνα ωρίμασε γρήγορα. Έπιασε τη ζωή στα χέρια. Μια γενιά γεμάτη όνειρα, άρπαξε τη ζωή και προχώρησε... 

Το θέμα δεν είναι η μάνα αλλά η εργασιομανία της. Κόλλημα με την επιχείρηση, ένα φροντιστήριο ξένων γλωσσών επί της πλατείας Γκύζη. Κουβαλούσε θρανία, καρέκλες, δίδασκε - αγαπούσε τα παιδιά, δούλευε και ανέπνεε μαζί. Την  ευχαριστώ γιατί δε μου έλειψε τίποτα. Καλό και κακό, αυτό... Την ευχαριστώ γιατί ήταν αυτοδημιούργητή, χωρίς να χτυπήσει πολιτικό γραφείο ή γνωστό... για να γίνει υπάλληλος ή υπαλληλάκος. Τα κατάφερε μόνη της και μπράβο. 

Ακόμα και τώρα στα 73... δεν την ξεκολλάς από το φροντιστήριο. Η σύνταξη δε τη σταματά. Δεν  μπορεί να σταματήσει αν και πρέπει. Έτσι νομίζω τουλάχιστον. Δουλεύει ασταμάτητα, οργανώνει, κουράζεται πολύ. 

Ένα πράγμα όμως κατάφερε να την αποσπάσει από την εργασιομανία, ένας κωμικός, ένας χαρισματικός κωμικός. 

Οι μοναδικές κοπάνες της μάνας.... οφείλονται στο Χάρρυ Κλυνν. Έφευγε παρορμητικά από το φροντιστήριο, πολύ νωρίτερα από το πρέπον...  με έπαιρνε από το χέρι και πηγαίναμε αγκαζέ - γκαζωμένοι  στο Αττικό Άλσος. Λέω γκαζωμένοι... διότι η μάνα μου δεν έτρεχε ποτέ, εκτός αν άκουγε Χάρρυ Κλύνν. Παρέα με τη μάνα, πηγαίναμε στο Αττικό Άλσος. Θυμάμαι τις κίτρινες καρέκλες του ανοιχτού θερινοθεάτρου. Τη καντίνα, τις πολύχρωμες γρανίτες... 

Παρακολουθούσαμε τις επιθεωρήσεις του Χάρρυ Κλυνν. Θυμάμαι το πηγαίο ταλέντο και το λυτρωτικό γέλιο των θεατών... στα αστεία, τις μιμήσεις και τις θανατηφόρες ατάκες του. 

Γνήσιος απόγονος του Αριστοφάνη. Έντονη προσωπικότητα, πολυδιάστατος, οξυδερκής, οξύνους, εφυής, αεικίνητος με έντονα παιδικά χρόνια - βιώματα.  

Το γέλιο των θεατών... λύτρωση από την καθημερινότητά. Το παράλογο χιούμορ του, έσπαγε τη ρουτίνα. Όλοι περιμέναμε πότε θα βγει ο Χάρρυ. Και εγώ παιδάκι, γελούσα. Αυτός ο άνθρωπος, δε λέει απλά αστεία, δεν υποδύεται απλά χαρακτήρες ή τύπους... γαργαλά ψυχές, διεισδύει στο υποσυνείδητο. Συγγραφέας, ηθοποιός, μίμος, στιχουργός, εικαστικός, stand up comedian, σατιρικός, μουσικός, προφήτης. Ένας δαιμόνιος Πόντιος, δάσκαλος της σάτιρας. Να είσαι καλά Χάρρυ - Αριστοφάνη μας. Καλό ταξίδι... αν και είμαι σίγουρος ότι ήδη θα γράφεις τα πρώτα κείμενα... για να μας σατιρίζει και από… ψηλά.

Σε ευχαριστούμε για όλα, εσένα και τη Χαρίκλεια, πιστή - άξια συνοδοιπόρο σου.