 |
| Κείμενα / Ερμηνεία: Χάρης Άντωνης, Γιούλα Μπούνταλη |
Τι εμπειρία. Δεν ξέρω πως να χαρακτηρίσω το «The Oh fuck moment». Ευγενές τόλμημα; Θεατρική παράσταση; Performance; Αλλά τι σημασία έχει; Σημασία έχει ο χαρακτηρισμός, η ταμπέλα, αυτό έχει σημασία ή τι νιώθεις, τι βίωσες ως αποδέκτης; Προσωπικά… ένα μείγμα ενθουσιασμού, γαλήνης, ελπίδας, με διαπέρασε και με διαπερνά. Αυτή η παράσταση, με συνεπήρε, με κέρδισε! Την απήλαυσα.
Γενικότερα, οπουδήποτε, σε οποιαδήποτε πράξη ή δημιουργία, χαίρεσαι όταν υπάρχει νόημα, μεράκι, σκοπός (όχι αυτοσκοπός), ποιότητα, όταν είναι κάτι διαφορετικό. Διαφορετικό από ανάγκη…. Το «The Oh fuck moment» είναι μια όμορφη εμπειρία• όχι απλά όμορφη, ουσιαστική, αληθινή, σε προβληματίζει με ένα τρόπο γλυκό… χάρη σε δύο μειλίχια παιδιά, ταλαντούχους ηθοποιούς. Δύο ηθοποιούς που πείθουν με τις ερμηνείες τους, που τους απολαμβάνεις.
Θέμα της παράστασης; Το λάθος, οι στιγμές που όλοι κάναμε ένα - μεγάλο ; - λάθος, μια πατάτα… μια χονδροπατάτα ή πατατούλα… που άλλοτε διορθώνεται, άλλοτε όχι. Μέσα σε όλα αυτά… η ντροπή, η συστολή. Προβληματίστηκα. Γιατί να ντρεπόμαστε, στο 2015 δεν είμαστε; Γιατί να μην αποδεχόμαστε τον εαυτό μας; Γιατί να μην επικοινωνούμε ουσιαστικά; Είναι τόσο δύσκολο; Κρατάω μια φράση από το έργο – δεν την συγκράτησα επακριβώς, πάνω-κάτω - «γέλια καφενείου… απολαμβάνουν τη δυστυχία του άλλου, το κακό… ως χονδρό πούρο».
Η επιτυχία του έργου οφείλεται (και) στο κείμενο, στη συνέπεια… που είχε στο θέμα, στο πόσο όμορφα οι λέξεις αναπτύσσουν το θέμα, λέξεις που πλέκουν κάτι όμορφο, ομογενές, ευγενές, ιστορίες αλλάζουν αρμονικά… Αλλάζουν, σε προβληματίζουν, σε γαληνεύουν. Πρώτη φορά εισέπραξα, ως θεατής, τόση γαλήνη…
Μπράβο και στους θεατές, συνένοχοι… οι οποίοι, εμπνεόμενοι και συνεπαρμένοι από τους ηθοποιούς, συμμετέχουν ενεργά, μπαίνουν στη διαδικασία της έκθεσης. Τελικά όλοι έχουμε δικαίωμα στο λάθος, όλοι… και στη συγγνώμη, στην ευγένεια…. Έτσι δεν είναι; Τόσα αγάλματα για ήρωες… και κανέναν για αυτόν που έκανε λάθος, ένα μεγάλο λάθος… ή έστω για έναν άνθρωπο… που συγχώρεσε κάποιον άλλον συνάνθρωπο.
Μια παράσταση δροσιστική, ψυχαγωγική… που σε συνεπαίρνει, και με τα νοήματα της, καλλιεργεί το θεατή… προάγει τη κριτική σκέψη, όλα αυτά με μία ευγένεια… θεατρική… μια ευγένεια που λείπει… και πάει τη ζωή μπροστά.
Συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές για την αμεσότητα, συγχαρητήρια… που αγαπάτε - τόσο - αυτό που κάνετε. Χαίρεσαι να βλέπεις όμορφες δουλειές, παίρνεις δύναμη, ελπίζεις, σε πείσμα των καιρών, σε πείσμα όλων.
Κυρία Τριανταφύλλη, κυρία Μπούνταλη, κύριε Haris Attonis… μπράβο σας! Μπράβο και στο Bob Theatre Festival /BIOS exploring urban culture που σας φιλοξένησαν• άξιοι οικοδεσπότες. Ευχαριστούμε πολύ για την εμπειρία.
Γενικότερα, οπουδήποτε, σε οποιαδήποτε πράξη ή δημιουργία, χαίρεσαι όταν υπάρχει νόημα, μεράκι, σκοπός (όχι αυτοσκοπός), ποιότητα, όταν είναι κάτι διαφορετικό. Διαφορετικό από ανάγκη…. Το «The Oh fuck moment» είναι μια όμορφη εμπειρία• όχι απλά όμορφη, ουσιαστική, αληθινή, σε προβληματίζει με ένα τρόπο γλυκό… χάρη σε δύο μειλίχια παιδιά, ταλαντούχους ηθοποιούς. Δύο ηθοποιούς που πείθουν με τις ερμηνείες τους, που τους απολαμβάνεις.
Θέμα της παράστασης; Το λάθος, οι στιγμές που όλοι κάναμε ένα - μεγάλο ; - λάθος, μια πατάτα… μια χονδροπατάτα ή πατατούλα… που άλλοτε διορθώνεται, άλλοτε όχι. Μέσα σε όλα αυτά… η ντροπή, η συστολή. Προβληματίστηκα. Γιατί να ντρεπόμαστε, στο 2015 δεν είμαστε; Γιατί να μην αποδεχόμαστε τον εαυτό μας; Γιατί να μην επικοινωνούμε ουσιαστικά; Είναι τόσο δύσκολο; Κρατάω μια φράση από το έργο – δεν την συγκράτησα επακριβώς, πάνω-κάτω - «γέλια καφενείου… απολαμβάνουν τη δυστυχία του άλλου, το κακό… ως χονδρό πούρο».
Η επιτυχία του έργου οφείλεται (και) στο κείμενο, στη συνέπεια… που είχε στο θέμα, στο πόσο όμορφα οι λέξεις αναπτύσσουν το θέμα, λέξεις που πλέκουν κάτι όμορφο, ομογενές, ευγενές, ιστορίες αλλάζουν αρμονικά… Αλλάζουν, σε προβληματίζουν, σε γαληνεύουν. Πρώτη φορά εισέπραξα, ως θεατής, τόση γαλήνη…
Μπράβο και στους θεατές, συνένοχοι… οι οποίοι, εμπνεόμενοι και συνεπαρμένοι από τους ηθοποιούς, συμμετέχουν ενεργά, μπαίνουν στη διαδικασία της έκθεσης. Τελικά όλοι έχουμε δικαίωμα στο λάθος, όλοι… και στη συγγνώμη, στην ευγένεια…. Έτσι δεν είναι; Τόσα αγάλματα για ήρωες… και κανέναν για αυτόν που έκανε λάθος, ένα μεγάλο λάθος… ή έστω για έναν άνθρωπο… που συγχώρεσε κάποιον άλλον συνάνθρωπο.
Μια παράσταση δροσιστική, ψυχαγωγική… που σε συνεπαίρνει, και με τα νοήματα της, καλλιεργεί το θεατή… προάγει τη κριτική σκέψη, όλα αυτά με μία ευγένεια… θεατρική… μια ευγένεια που λείπει… και πάει τη ζωή μπροστά.
Συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές για την αμεσότητα, συγχαρητήρια… που αγαπάτε - τόσο - αυτό που κάνετε. Χαίρεσαι να βλέπεις όμορφες δουλειές, παίρνεις δύναμη, ελπίζεις, σε πείσμα των καιρών, σε πείσμα όλων.
Κυρία Τριανταφύλλη, κυρία Μπούνταλη, κύριε Haris Attonis… μπράβο σας! Μπράβο και στο Bob Theatre Festival /BIOS exploring urban culture που σας φιλοξένησαν• άξιοι οικοδεσπότες. Ευχαριστούμε πολύ για την εμπειρία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου