Ένα κείμενο

Στο καμαρίνι

Δεν ξέρω γιατί. Πώς τολμώ; Στην χώρα που έβγαλε μεγάλους, σπουδαίους κωμωδιογράφους. Ποιόν να αναφέρω; Τον Τσιφόρο, τον Κώστα Πρετεντέρη, το Σακελλάριο με τα 100+ θεατρικά… το Ψαθά… και πόσους άλλους που δεν αναφέρω… και πόσους άλλους που αγνοώ την ύπαρξη τους, ο αδαής. Δε βάζω στο στόμα μου, το Σουρή, το Ξενόπουλο… και πόσους άλλους συγγραφείς της μεταπολεμικής εποχής, αστέρια… όπως ο Κώστας Μουρσελάς με τα «Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά» και τους δύο… τόσο παράξενους μα και τόσο οικείους άστεγους, το Σόλωνα και το Λουκά στο «Εκείνος και Εκείνος». Τι εστί «Εκείνος και Εκείνος»; 131 τηλεοπτικά μονόπρακτα που παίζανε στη δημόσια τηλεόραση επί χούντας. Μονόπρακτα γεμάτα σάτιρα και ουσία σε μια άλλη εποχή. Μονόπρακτα σε  εποχές που το γέλιο δεν ήταν αυτοσκοπός, που οι δημιουργοί, δημιουργούσαν…

Από αυτή την άλλη εποχή εμπνέομαι και έρχομαι με φόρα στο σήμερα. Από τη μία σκέφτομαι, πως όσο και αν δουλέψω, όσο κι αν εξελιχτώ… δε θα φτάσω ούτε το 1% των μεγάλων παλιών, ασπρόμαυρων κωμικών. Και δε με νοιάζει το ταλέντο τους, το βεληνεκές… αλλά και η αθωότητα αυτής της εποχής. Από τη μία η Δούκισσα και το instagram κι από την άλλη η Βασιλειάδου, που ο Σακελάριος συνάντησε στο καφενείο που σύχναζαν οι άνεργοι ηθοποιοί. Δούκισσα ή Βασιλειάδου; Οδηγούν κάπου οι συγκρίσεις, τα διλήμματα; Η κάθε εποχή είναι μοναδική, δεν είναι; Ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός, δεν είναι; Αξίζει; Αξίζει να τολμάς; Από την άλλη… σκέφτομαι πως είμαι νέος… πως η τόλμη είναι τέχνη. Τέχνη που οδηγεί στην αυτογνωσία. Το να πάρεις πρωτοβουλία και να γράψεις δεν είναι εύκολο, είναι; Αλλά τι σημασία έχουν όλα αυτά; Φταίει και η εποχή, δε φταίει;

Δεν μου αρέσει αυτή η εποχή, η εποχή μου, η εποχή του φεϊσμπουκ, του ταμπλετ, του πατωκουμπήματος, των touch οθονών και των untouch ανθρώπων… Δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι, ούτε και η πόλη, η πόλη μου, η Αθήνα. Δηλαδή μου αρέσει αλλά και δεν μου αρέσει. Με 'πιασαν τα διπολικά. Τι δεν μου αρέσει; Η Αθήνα έγινε πόλη. Δηλαδή; Απάνθρωπη. Η καλημέρα κόπηκε. Εγώ είμαι αυθόρμητος, εξώθερμος…  Μπορείς να είσαι αυθόρμητος, μπορείς σ’ αυτή την πόλη να μιλήσεις σε έναν άγνωστο έτσι αυθόρμητα… ή θα σε περάσει για τρελό; Κι ο ίδιος που θα σε περάσει για τρελό, είναι ο ίδιος ή η ίδια που θα σε ψάξει στο διαδίκτυο «Ποιος είσαι; Πού πήγες; Γιατί πήγες; Με ποιούς;».

Μια εποχή που μας φέρνει κοντά η τηλεόραση, η εικόνα και όχι η επαφή, το άγγιγμα. Μια εποχή που η τηλεόραση δημιουργεί συνειδήσεις… και το σχολείο καλείται να δώσει νόημα, πυξίδα στα παιδιά. Να τους θυμίσει πως άλλες είναι οι αξίες, άλλα τα ιδανικά. Να τους κάνει να χαμογελούν και να ελπίζουν… μέσα στη φουρτούνα. Η γνώση και η απόγνωση, τρία γράμματα διαφορά...

Δεν ξέρω γιατί έρχομαι εδώ, απόψε. Ίσως γιατί θέλω να ακούσω το γέλιο σας, ίσως γιατί το χιούμορ, μια ιστορία, ένα παραμύθι είναι ένας σημαντικός λόγος να ανταλλάξουμε βλέμματα και σκέψεις. Σας νοιώθω, σας ακούω, σας αφουγκράζομαι. Ακούω τη σιωπή σας… που μόνο σιωπή δεν είναι. Ακούω, παρότι όλοι μου λένε πως δεν ακούω, δεν έχουν κι άδικο. Γράφω γιατί «μιμούμαι», γιατί… κλέβω τις στιγμές, τα λόγια, τον πόνο, τους ψιθύρους, τα βλέμματα σας.

Τώρα αλλάζω ρούχα, τώρα χτενίζομαι, τώρα προσπαθώ να γίνω κάποιος άλλος, να γίνω ρόλος… μάταια. Μήπως είμαι καλός ηθοποιός; Μήπως είμαι ηθοποιός; Είμαι, δεν είμαι… ένα είναι σίγουρο, αδημονώ για τη συνάντηση μας… Τα υπόλοιπα από κοντά…

Καλή χρονιά,

υγεία -  χαρά - γαλήνη 

Γιάννης Γουλές

www.theatronio.gr

Γιάννης Γουλές