Σε μια εποχή επιφανειακή, flat... σαν τις τηλεοράσεις.
Σε μια εποχή που τα pixel αντικατέστησαν την
επικοινωνία, την αμεσότητα, τη ντομπροσύνη.
Σε μια εποχή που οι άνθρωποι μοιάζουν με προϊόντα,
μάλλον light.
Σε μια εποχή δήθεν, άγευστη, αλλήθωρη, διπολική... που
ο ανθρωπισμός, η τσίπα... σαν τις
καρέτα-καρέτα…
Σε μια εποχή... μα τι εποχή!
Μια φορά και ένα καιρό... ένα παραμύθι… σαν παραμύθι… κακόγουστο,
χυδαίο, χωρίς αισθητική-αισθήσεις-αισθήματα. Χωρίς…
Παραμύθι μαύρο, σκοτεινό, σάπιο. Χωρίς…
Οι ηθοποιοί κακοί, ατάλαντοι, χωρίς κείμενο-ρόλο-φιλότιμο,
ψυχή, έμπνευση. Χωρίς…
Ένα παραμύθι κακόγουστο. Τίτλος; Και ποίος το
σκηνοθετεί; Ούτε το σκηνοθέτη…; Κάτι βρωμάει… Πλύθηκα με Timotei… και πάλι κάτι βρωμάει, τι;
Σ’ αυτήν την εποχή… λοιπόν... ψαχνόμαστε. Ψάχνω, ψάχνεις, ψάχνουμε, ‘μας ψάχνουμε… το
ψάχνουμε. Ποιόν; Το συγγραφέα; Ποίος το έγραψε, το...;
Σ’ αυτήν την εποχή, σ’ αυτό… το παραμύθι… αναζητούμε…
ρόλο.
Το ρόλο… του ευτυχισμένου, του «smiling depression guy... or girl». Ο
χαμογελαστός μαλάκας, η μάσκα που χαμογελά… one size fits all.
Και το έργο ξεκινά.
Ηθοποιός 1: «Χαχαχα, χουχουχου, χιχιχιχι, χοχοχο…
και που λες φιλενάδα μου καλή… Καλέ, τι
ωραία που περνάμε. Εσύ κοιτάς το smartphone σου, εγώ το δικό μου. Δωρεάν χρόνος ομιλίας, τον πληρώνω… αλλά είναι
δωρεάν, ναι… Tι ωραία που
περνάμε, τρέλα-τρέλα… καθόλου δε σε εμπιστεύομαι… αλ-λά…
περνάμε τέ-λει-α, ε; (σκηνοθετική οδηγία,
ξαναγελάει) Και... Χαχαχαχα και… Χουχουου.»
Και η ηθοποιός 2 αποκρίνεται στην
ηθοποιό 1.
Ηθοποιός 2: «Τέλεια, τέλεια… Να βγάλουμε μια selfie; ... Αν θα πάμε
διακοπές; Το ρωτάς; … Πόσο σ’ αγαπώ; Καθόλου…. Και... Χα, χα, χα και... Χι, χι, χι… Που
είσαι καλέ; Έφυγες; Μόνη μου μιλάω; Χα, χα, χα, χου, χου, χου, χι, χι, χι. Τέλεια, τέλεια...».
Σ΄ αυτήν την εποχή, τη χαμογελαστή –παύλα- φαφούτα. Σ’
αυτή τη φαρσοκωμωδία… Γέλια δυνατά. Γέλια… χωρίς δόντια, χωρίς ντροπή, χωρίς
πηγή, χωρίς τσίπα.
Σ’ αυτήν την εποχή του «life-style», του prada, των αυτοκτονιών,
της ανεργίας, των Gucci.
Σ' αυτήν την εποχή… του δείχνω… Μια εποχή άρρωστη... με
ασθενείς εμάς, χωρίς σθένος, χωρίς, χωρίς «χωρίς»…
Σ' αυτήν την εποχή... είναι απαραίτητο, φάρμακο ίσως…
να ανα-προσδιοριστούν οι αξίες ή να προσδιοριστούν... γιατί αφημένες είναι… στο
τυρκουάζ βαζάκι της απάθειας, του εγωκεντρισμού και της μούχλας.
Και ξαφνικά –α!- γίνεσαι -και ‘συ- σαν αυτούς που
κοροϊδεύεις, που διακωμωδείς, που σαρκάζεις. Πώς; Διπολικός, αλλήθωρος, βλαμμένος.
Η βλακεία αγκαζέ με την μοναξιά... σε παρασύρει στο χορό της κοινωνικότητας,
του «καθώς πρέπει», της παρέας.
Και ξαφνικά... γελάς δυνατά, όχι πηγαία… δυνατά. Να δείξεις –και ’συ- ότι είσαι καλά, ότι μετά
την δουλειά έχεις –και ’συ- κάπου να πας, ότι δεν είσαι σκατά. Έχεις –και ’συ-
καλή παρέα. Δεν είσαι σαν του άλλους, δεν είσαι μόνος, εσύ; «Αν είναι ποτέ,
δυνατόν!».
Σ’ αυτή τη γαμημένη εποχή, στην πολυπληθή έρημο… με κόκκους ανθρώπων…. κι όσο πληθαίνουν, τόσο πιο
μόνος…
Σ’ αυτή την εποχή… λα-λα-ρι-λαλό-λαλά, οι αξίες, οι
φιλίες, η καθημερινότητα, η σαββατο-κυριακότητα…
Σ' αυτή τη μαγευτική, εξωτική εποχή που… εστιάζει στο
μπουκάλι. Το σχήμα, το χρώμα, το καπάκι, η αφή…. Η ουσία; Ποιά ουσία;
Σ’ αυτή την εποχή… κάτι χρειαζόμαστε.
Μια παύση. Μια ανάσα, μια –γαμημένη- ανάσα. Να
ξεχάσουμε ΤΕΒΕ, ΜΑΠ, ΦΑΠ, ΣΚΑΤ. Να αφήσουμε τα απωθημένα να κοιμηθούνε, να
ανανεωθούμε, να μη νανουρίζουμε άλλο… i-phone.
Όχι άλλες εικόνες γύρω μας. Ας κοιτάξουμε μέσα. Ας κλείσουμε τα
μάτια, ας ανοίξουμε τα μάτια της ψυχής. Ας διαβάσουμε λογοτεχνία. Να
δημιουργήσουμε... εικόνες, γαλήνη, ηρεμία, να διαλογιστούμε, να βρούμε τον
εαυτό μας. Τον ποιόν;
Το καλό του "ψάχνω", είναι… το
"βρίσκω". Κάποια στιγμή θα βρεις ή θα αρχίσεις να... κομμάτια του πάζλ,
τα πρώτα κομμάτια… Κι αυτό είναι η αρχή του τούνελ, σιγά-σιγά θα μπαίνει φως… οι νυχτερίδες θα μεταναστεύσουν…
Κάπως έτσι... άνοιξα την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, ένα
βιβλίο που διδάχτηκα ως μαθητής Β' Λυκείου.
Διαβάζεις… μετά από χρόνια κι αναρωτιέσαι: Ο Σοφοκλής
είναι πολύ μπροστά ή εμείς πολύ πίσω; Τον κερατά το Σοφοκλή, είναι διαχρονικός!
Στο στίχο 523, η Αντιγόνη λέει
«οὔτοι
συνέχθειν, ἀλλὰ
συμφιλεῖν ἔφυν».
Μετάφραση: Δε γεννήθηκα για να συμμερίζομαι το μίσος, αλλά για
να συμμερίζομαι την αγάπη.
|
||
Μέσα στο «γενικό»
ψάξιμο, μπήκα στο διαδίκτυο. Αλίευσα ένα κείμενο. Το έγραψε η δεσποινίς Μαρία Μπίμπα από το τμήμα Β3. Από ότι
κατάλαβα… φέτος η δεσποινίς Μπίμπα διδάχτηκε την Αντιγόνη ως μαθήτρια Β’ Λυκείου.
Η Μαρία
κατέθεσε τις σκέψεις-προβληματισμούς της για - και με αφορμή - το στίχο 523.
Σας παραθέτω
το κείμενο της. Ας ακούσουμε τη σκέψη μιας έφηβης μαθήτριας. Δίδω στη νέα
γενιά, το τιμόνι… το πνευματικό τιμόνι, με χαρά. Εγώ γέρασα…
Σας παραθέτω
το κείμενο της Μαρίας.
«Αυτός ο
στίχος είναι ο πιο φημισμένος στίχος του δράματος. Η Αντιγόνη σε αυτή της τη
σύγκρουση με τον Κρέοντα προβάλλει μια αντίληψη για την αγάπη κ το μίσος που
ταυτόχρονα έχει διαχρονική ισχύ. Η αρνητική της στάση απέναντι στο μίσος και η
κατάφασή της απέναντι στην αγάπη αναφέρονται άμεσα στον Πολυνείκη, μ’ αυτή τη
δήλωση εκφράζεται η φύση της ηρωίδας.
Όταν λέει “δε γεννήθηκα για να συμμερίζομαι το
μίσος αλλά την αγάπη” έμμεσα
στρέφεται κατά του Κρέοντα που δείχνει μίσος για τον Πολυνείκη και αναδεικνύει
τη δική της αγάπη που μοιράζεται και στα δυο αδέλφια της. Αυτό το κήρυγμα αγάπης
της Αντιγόνης προβάλλει μια στάση ζωής
που δείχνει ευαισθησία και ανθρωπιά.
Στις μέρες
μας λόγω του ότι κυριαρχεί ο ανταγωνισμός και η εχθρότητα, η έλλειψη
συναισθηματισμού και το συμφέρον, που περιορίζουν την έκφραση αγάπης και
υπονομεύουν την παρουσία της, η φράση αυτή και η λέξη “αγάπη” παίρνουν άλλη
διάσταση. Με την έλλειψη της αγάπης οι άνθρωποι γίνονται αντικοινωνικοί και
αυτό τους καθιστά κακούς.
Μόνο η αγάπη
μπορεί να κάνει το μίσος από τις σχέσεις των ανθρώπων να υποχωρήσει και τότε ο
κόσμος θα καταλάβει τι θα πει ανθρωπιά, γιατί η αγάπη έχει τόση μεγάλη σημασία
κι όμως οι άνθρωποι δεν ξέρουν τι πραγματικά είναι.
Με το μίσος
το μόνο που μπορούν να καταφέρουν οι άνθρωποι είναι να πληγώνουν ο ένας τον
άλλον και έτσι αλλάζουν χαρακτήρα και σκέφτονται αρνητικά για κάθε άνθρωπο. Αυτά
τα δύο συναισθήματα όλοι τα έχουν νιώσει.
Μάλιστα η αγάπη είναι το ωραιότερο συναίσθημα και αυτό φαίνεται σε έναν άνθρωπο, σε αντίθεση με το μίσος που κρύβει τον πραγματικό χαρακτήρα κάποιου.».
Μαρία Μπίμπα
Β3
Πηγή:http://blogs.sch.gr/siliaz/2011/05/07/%CE%BF%E1%BD%92%CF%84%CE%BF%CE%B9-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AD%CF%87%CE%B8%CE%B5%CE%B9%CE%BD%E1%BC%80%CE%BB%CE%BB%CE%AC-%CF%83%CF%85%CE%BC%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%B5%E1%BF%96%CE%BD-%E1%BC%94%CF%86%CF%85/#respond
Το κείμενο έγραψε ο
Συγγραφέας – Ηθοποιός
www.theatronio.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου