Τρίτη 4 Φεβρουαρίου 2014

Γιάννης Κούρος



Όταν με πιάνουν τα καταθλιπτικά, όταν τα ροζ συννεφάκια αποχωρούν βιαστικά... προσγειώνομαι. 

Τότε συνειδητοποιώ, πλέω στον ωκεανό, αβοήθητος. Κάποιος έρχεται... ένα μεγαλό κύμα. Μάλλον όχι για καλό.

Δεν έχω κότερο, μια σχεδία, φτιαγμένη από λέξεις... ούτε κουπί... ένα στυλό.

Μπρός το μεγάλο κύμα... σκέφτομαι, προλαβαίνω να σκεφτώ. Άλλοι παίρνουν χάπια... εμένα το χάπι μου είναι ο Κούρος,  χάπι πνευματικό.

Πόσο εύκολα λέμε "δεν υπάρχουν πρότυπα"; 

Πού μας οδηγεί όμως… η γκρίνια, η ισοπέδωση, ο μηδενισμός; Στο να αγνοούμε το φως που βρίσκεται δίπλα μας, μέσα μας; 

Πόσο σύνηθες... να υπάρχουν δίπλα μας, ακόμα και στο διπλανό διαμέρισμα, άνθρωποι-πρότυπα;

Άνθρωποι κι αυτοί· μιλούν με τη σιωπή.

Αλλά... είναι και τα "αλλά".

Την Κα Μενεγάκη τη γνωρίζεις, το Γιάννη Κούρο;

Ξαναγίνομαι 15. Σαν 15χρονός, σαν έφηβος κοιτώ τον κόσμο, τον ουρανό, ντρέπομαι. Κοιτώ εσάς. Σας σέβομαι αλλά σας αμφισβητώ, σας σαρκάζω και αυτοσαρκάζομαι, με ευγένεια. Και ερωτώ: Γιατί εστιάζουμε στο ανούσιο; Γιατί δεν επικοινωνείτε η ουσία; Γιατί τα κάναμε έτσι; Ακόμα και τώρα.. που ο πόνος δεν είναι προνόμιο των λίγων αλλά των πολλών, τι κάνουμε; Πάλι τα ίδια; Πάλι "ποιός τα έχει με ποιά"; Πάλι "ποιός διακορεύει... ποιά" στο χωριό;  Μόνο ένστικτο; Η σκέψη, η ποιότητα μας, η ποίηση γιατί δεν μπαίνει στην καθημερινότητα μας; Η μονάξια... μας κάνει συντροφικούς ή ο έρωτας;

Εντάξει δεν είναι μόνο έτσι.

Και εμείς οι νέοι, είμαστε νέοι; Τολμάμε ή γίναμε υπάλληλοι των 600€ και λέμε και ευχαριστώ;

Και τι να κάνεις... να μην αποδεχτείς την πραγματικότητα; Να την αποδεχτείς... μόνο και μόνο για να την ανατρέψεις. Γιατί γεννηθήκαμε; Γιατί να γίνουμε γραφειοκράτες, τεχνοκράτες, προντακτ μάνατζερ; Marketing; Να αγοράζεις το προϊόν με τα πεντακόσια κιλά ζάχαρη, χάρη στη συσκευασία; Αυτή είναι η ουσία; Η ουσία, της ζωής, του μπουκαλιού... δεν παίζουν ρόλο;

Όλα για την εικόνα; Ιματζ μεϊκερ; Οι πολιτικοί... σέβονται το νέο δημιουργό, καταστηματάρχη, το ελληνόπουλο; Το ΤΕΒΕ απελευθερώνει ή δεσμεύει; Πώς θα ξεκινήσει ένας νέος, μια επιχείρηση; Πώς θα περπατήσει το μωρό, όταν δεν του δίνεται το χέρι;

Και τελικά.... βρίσκεις άκρη; Το μυαλό έχει τη κακιά συνήθεια να κάνει το γκρι, μαύρο. Το γκρι όμως... γίνεται και άσπρο, κόκκινο, μπεζ. Γίνεται... αν οι δυσκολίες σε πεισμώνουν. Γίνεται αν διαβάσεις λίγη ιστορία. Γίνεται αν... εμπνεύσεις και εμπνευστείς. 

Η μαιευτική του Σωκράτη, το χιούμορ του Αριστοφάνη, οι διάλογοι του  Πλάτωνα. Δεν μπορεί, η ιστορία, αυτά τα γονίδια υπάρχουν. "Κάτω από τα πόδια μας, είναι η ιστορία." Έτσι είπε ένα πιτσιρικάς, το καλοκαίρι.

Τα εμπόδια, μας κάνουν καλύτερους. Αυτό διδάσκει χαμηλοφώνως ο Κούρος, όχι με λόγια, με πράξεις. Ήρθε η ώρα της υπέρβασης, την εσωτερικής σύγκρουσης, της αυτογνωσίας. Η τόλμη είναι τέχνη. Ας τολμήσουμε. Αν όχι τώρα, πότε;

Γιάννης Γουλές
θεατρικός συγγραφέας, ηθοποιός




Δεν υπάρχουν σχόλια: